Bozkýrda doðdum ben,

Topraðý gri, göðü toz kokan bir yerin

Boz topraðýn çocuðuyum.

Çýrýlçýplak tepeler,

Çöl misali ovalar,

Yaðmura suya hasret kurumuþ topraklar

Ve rüzgâr kardeþimdir benim,

Kuytularda kaybolmuþ bir yalnýzlýðý üflediler kulaðýma,

Ezan diye,

Salasýný beklerken gönlüm.

Yaðmurlarý bekledim asýrlarca,

Göðe her baktýðýmda bir dua gibi,

Elimde çatlamýþ kýrýk bir testi,

Ýçinde düþlerimden süzülen birkaç damla umut.

Ama bulutlar da insan gibi,

Gelir gibi yaparlar,

Gelmezler fakat.

Bu sonbahar günü

Rüzgâr topraðýn damarlarýnda gezinen ince bir sýzý,

Benim içimdeyse bin yýllýk bir aðýt.

Ovanýn ortasýnda bir kavak aðladý,

En çok da ben aðladým,

Karalar baðladým içli bir türküyle,

Saðým solum hüzün,

Önün arkam bozkýr.

Ben denizi hep özledim,

Tatlý meltem esintilerini,

Martý kuþlarýnýn seslerini,

Dalgalarýn takalarla dans etmesini,

Ama yazgým boz topraðýn teriyle yoðrulmuþ beni,

Nasýrlý ellerle yoðurmuþ kýsmetimi.

Doðdum doðalý yalnýzým,

Çölün ortasýnda kurumuþ bir kuyu misali,

Ne ana kucaðý,

Ne baba ocaðý,

Ne memleket,

Ne sýlaya hasret,

Her yer bana yabancý,

Her yer bana gurbet,

Köksüz bir sarmaþýk gibi,

Dolan babam dolan,

Olmayan düþlerin etrafýnda.

Issýzlýk tüm bozkýrda yankýlanýyor,

Bende yankýlanýyor,

Her yanký,

Biraz daha eksiltiyor beni.

Ben bozkýrda doðmuþum,

Bozkýr bende doðmuþ,

Ben bozkýr olmuþum;

Yaðýþsýz ve kurak,

Yorulmuþlar için suskun bir durak.

Bir gün yaðmur yaðarsa eðer,

Belki ben çoktan topraða karýþmýþ olacaðým

Ve belki,

Ýlk defa orada,

Bir damla suya kavuþacaðým.