Online Üye
Online Ziyaretçi
Dünya denen bu gurbette,
Gülemedim,
gülemedim
Gülmek
isterdim elbette
Gülemedim,
gülemedim
Umutlarım
talan oldu
Hakikatler
yalan oldu
Bir
verip beş alan oldu
Gülemedim,
gülemedim
Yürüdüm
taşlı yollarda
Vefa
görmedim kullarda
Asılı
kaldım dallarda
Gülemedim,
gülemedim
Kader
ördü ağlarımı
Viran
etti bağlarımı
Kar
kapattı dağlarını
Gülemedim,
gülemedim
Dipsiz
kuyulara daldım
Yanlış
kapıları çaldım
Hep
yarı yollarda kaldım
Gülemedim,
gülemedim
Mutlu
olan az kişidir
Gülmek
de nasip işidir
Belki
de hesap işidir
Gülemedim,
gülemedim
Ne
baştım ne de ayaktım
Baruta
kibriti çaktım
Bütün
gemileri yaktım
Gülemedim,
gülemedim
Mutluluğu
arar kişi
O
olur yegâne düşü
Beceremedim
bu işi
Gülemedim,
gülemedim
İşin
sonunda ölmek var
Bu
hakikati bilmek var
Belki
ötede gülmek var
Gülemedim,
gülemedim
M. NİHAT MALKOÇ