Gençlik Neden Böyle?

Günümüz gençliði neden böyle heba oldu dersiniz?
Bu sorunun cevabýný ararken, en temel noktayý gözden kaçýrýyoruz: Anne eðitimi!

Uzmanlarýn da tespitine göre bir çocuðun karakteri 0 ile 6 yaþ arasýnda þekillenir. Bu dönemde çocuk, gördüklerini ve iþittiklerini kiþiliðinin temeline iþler. Ýþte tam da burada, toplumun en önemli eðitim kurumu olan aile ve özellikle de anne devreye girer.

Ne yazýk ki günümüzde; bir yanda eðitimsiz anneler, diðer yanda ise eðitimli ama para hýrsý uðruna çalýþan anneler, çocuklarýna gerekli þefkat ve ilgiyi veremiyorlar. Oysa bir çocuðu annesinden daha iyi kim eðitebilir?

Eðitimli annelerin çocuklarý bile, annenin sürekli çalýþmak zorunda kalmasý nedeniyle baþkalarýnýn ellerine býrakýlýyor. Bu çocuklar, en temel insani ihtiyaç olan “þefkat”ten mahrum büyüyorlar. Sonra da karþýmýza duygusal boþluk yaþayan; öfkesini kontrol edemeyen, sevgiyi yanlýþ yerlerde arayan bir gençlik çýkýyor.

Üstelik evde, sosyal hayatta çalýþan (çalýþan anne) anne ile baba arasýnda yaþanan çatýþmalar, çocuk için ayrý bir travma oluþturuyor. Evdeki tartýþmalar, öfke patlamalarý, sevgisizlik ortamý çocuðun karakterine “þiddet eðitimi” olarak kazýnýyor.
Çocuk, doðru hayatýn böyle olduðuna inanmaya baþlýyor.

Çünkü sosyal hayatta çalýþan anne de eve para getirdiði için eve para getiren herkes kendini baþ sayýyor. Oysa her kurumun tek bir baþý olur, iki deðil!

Tüm bunlara bir de son yýllarda “evcil hayvan” modasý ekleniyor. Akþam eve gelen anneye sevgiyle koþmak isteyen çocuk, o þefkatin bir kýsmýný hayvanla paylaþan bir anne ile karþý karþýya kalýyor. Yani onun þefkatine ortak bir hayvan var ortada. Kardeþ olsa sonuçta bir insandýr, bir hayvan olunca çocuk kendini hayvan ile de eþdeðerde görüyor!

 Evet, hayvan sevgisi güzeldir; ancak çocuðun kalbinde annesine duyduðu sevgiye kimse, hiçbir canlý ortak olamaz. Çocuk bunu dýþarýdan belli etmese de iç dünyasýnda bir kýskançlýk, bir yoksunluk geliþir.
Ve o duygusal eksiklik, ilerleyen yaþlarda; kiþiliðine, iliþkilerine ve toplum içindeki davranýþlarýna yansýr.

Buradan sesleniyorum:
Psikologlar, pedagoglar, sosyologlar…
Bu tabloyu görmüyor musunuz?
Yoksa görüp de düzene uymak adýna susmayý mý tercih ediyorsunuz?

Bir araþtýrma yapýn —aslýnda buna gerek bile yok ama yine de yapýn— ve görün:
Çocuklarýnýn baþýnda duran, onlarla ilgilenen, sevgi ve þefkatini eksik etmeyen annelerin yetiþtirdiði çocuklar ile sosyal iþ yaþamýnýn telaþýnda, para peþine düþen annelerde büyüyen çocuklar arasýnda nasýl bir fark var?

Ve siz devlet yetkilileri…
Geleceðimizin teminatý olan çocuklarýn böylesine bir duygu açlýðý içinde büyümesine daha ne kadar sessiz kalacaksýnýz?

Unutmayýn:
Bir toplumun geleceði, annelerin kalbinde þekillenir.
“Þefkatten mahrum bir nesil, sevgiden yoksun bir toplumun habercisidir.”

(Mümin Saðlam)