Menengiç kahvesi gibi olcaktý,
Onda iken özgür olduðumu hissettirecekti,
Çünkü menengiçler yükseklerde yetiþirdi,
Menengiç gibi çiçeklenip , çiçek açmasý hoþuma giderdi,
Ojeli týrnaklarýna gerek yoktu , sadede yakýþýrdý elleri sakallarýma.
Konuþtuðunda götürecekti bendeki huzursuzluðu,
Þarký söylediðinde bütün tabiat eþlik etmeliydi ona,
Yürüdüðünde , yollar onu geride býraktýðý için utanmalýydý,
Dokunduðu çiçekler sevinmeliydi bu sevgiye mazhar oldu diye.
Zaman onu yaþlandýrdýðý icin üzülmeliydi,
Aynalar , bunu gösterdiði icin kederlenmeliydi,
Ýçinde yaþadýðý ev bunun için övünmeliydi,
Zehire dokunduðunda hemen panzehire dönüþmeliydi .