Koskoca şehirde yapayalnızım,
yalnızlığımda boğuluyorum.
Kimsenin ruhu duymaz acılarımı.
Bir ses yankılanır içimde,
Dışarıya yansımaz,
Kimse görmez haykırışlarımı.
Düşünürüm… düşünürüm…
Kendimle konuşurum tenhalarda,
Acılarımı çekerim kimsesiz.
Yollar uzar,
Sonu gelmez bu ayrılığın.
Yalnızlık bana münhasır sanki,
Bir garip olmuşum sokaklarda.
Kendime bile yabancıyım
Umutsuzum.
Yine de şükretmeliyiz halimize.
Hani şair demişti ya:
“Ayağına taş değse, sakın ‘öf’ deme;
İyi ki taş değecek bir ayağın var.
O da olmasa, ne yapardık?”
mesakin-04/11/2025
