O sabah kimse fark etmedi gökyüzünün ne kadar sessiz olduğunu.
Bir bayrak hafifçe dalgalandı, rüzgâr bile saygıyla geçti yanınızdan.
Belki bir annenin duası kalmıştı cebinizde,
belki bir çocuk “baba erken gel” demişti telefonda.
Hiç kimse bilmez,
şehitlik bazen bir anın sessizliğinde başlar.
Uğurlandığınız o yol,
dönülmeyecek kadar kutsal bir yoldu.
Ne yağmur aynı yağar ondan sonra,
ne sabah aynı olur bir şehirde.
Bir evin ışığı sönmez mesela,
bir annenin elleri hep göğe kalkık kalır.
Bir bayrak iner usulca,
ama yüreklerde bir millet ayağa kalkar.
Toprak sizi saklamaz,
tam tersine kollar, sarmalar, bağrına basar.
Çünkü o toprak, sizinle anlam bulur yeniden.
Biz sustuk uzun bir süre…
Ama o sessizlik var ya,
işte o sessizlik bile sizin kadar gür bir çığlık attı içimizde.
Bir millet susarak ağladı,
bir bayrak sessizce eğildi,
rüzgâr bile yas tuttu bir süre.
Artık biz size değil, siz bize bakıyorsunuz yukarıdan.
Her yıldızda gözlerinizi görüyoruz,
her karanlıkta yüreğimizi ısıtan bir umut gibi parlıyorsunuz.
Ve biz biliyoruz;
siz ölmediniz —
yalnızca göğe biraz daha yaklaştınız.
Bir gün yine buluşacağız,
aynı gökyüzünün altında,
aynı duanın sessizliğinde.
O vakte dek,
vatan nöbeti bizde azizim…
Siz rahat uyuyun.
İsmail Gökkuş
(
Aziz Şehitlerimize başlıklı yazı
duygunun.kalemi tarafından
11/12/2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
