Bir sessizlik büyüyor içimde

ne bir kuþ sesi var

ne de bir insan nefesi

sanki dünya benden habersiz dönüyor

ben de kendimden habersiz bir gölgeyim

Aynalar bile yüzüme bakmýyor artýk

gözlerimden geçenleri görmeye cesareti yok kimsenin

bir zamanlar kalabalýktým

þimdi ismimi unutan rüzgârýn dilindeyim

Bir gülüþ arýyorum

belki bir bakýþ

belki de sadece buradayým diyen bir ses

ama duvarlar saðýr

kapýlar suskun

ve ben en çok kendi sesimden yoruldum

Ýçimde bir þehir yýkýldý sessizce

ýþýklarý söndü sokaklarý boþaldý

kalbim terk edilmiþ bir istasyon gibi

her tren geçiyor da

hiçbiri durmuyor

Yalnýzlýk bazen bir ayna oluyor

kendime baktýkça daha çok eksiliyorum

her nefes biraz daha uzaklaþtýrýyor beni hayattan

bir adým daha geriye

bir adým daha içime çekiliyorum

Belki de yalnýzlýk

bir kayboluþ deðil

kendini bulma sancýsýdýr

ama bazen öyle derin batýyor ki içime

kendi sesimi bile duyamýyorum

Bir gün biri gelir belki

gözleriyle dokunur sessizliðime

ve ben yeniden hatýrlarým

yalnýzlýk da bir insandýr aslýnda

beni ben yapan

beni bana anlatan

Ama o güne kadar

susacaðým

çünkü bazen en aðýr kelime

söylenmeyen kelimedir

ve ben

susarak anlatacaðým içimdeki yalnýzlýðý

— Ýsmail Gökkuþ