Dünya hayatýmdaki varlýðým iþte o gün son bulmaya baþlamýþtý. Yani iki bin on yýlýnýn on beþ nisaný. O sabah erkenden kalkmýþ günlük sporumu yapmýþtým. Elli yedi yaþýnda olmama raðmen oldukça saðlýklýydým. Spor yaptýðým parktan çýktýktan sonra, kahvaltýlýk bir þeyler almak için markete uðradým. Çok az soðan, çok az kuþbaþý et ve çok az domates. Her zaman alýþveriþ yaptýðým þeyler az olurdu zaten. Benim gibi tek yaþayan bekar bir insanýn da alýþ veriþi böyle olurdu herhalde.

Marketten çýkýp zaten çok yakýn olan evime doðru yürümeye baþladým. Niþantaþý semtinde bulunan evim ve iþyerim, yani eczanem birbirine çok yakýndý. Biraz yürümüþ, eve varmama az bir mesafe kalmýþtý. Ýþte tam o sýrada midemde inanýlmaz bir bulantý baþladý. Bununla beraber göðsüm mengeneyle sýkýlýyor, nefes alamýyordum! Birden elimdeki alýþveriþ yaptýðým malzemelerle beraber yere yýðýldým. Kalp krizi geçiriyordum. Hemen etrafta bulunan insanlar bana doðru koþup yardým etmeye çalýþtýlar. Birileri “ambulans çaðýrýn” diye baðýrýyor, birileri baþýný göðsüme dayamýþ “bu adam ölmüþ” diye söyleniyordu. Bense bu olanlarý þaþkýnlýk içinde izliyordum. O an bir þey fark ettim! Þu anki telaþýn ve gürültünün içinde, sessiz olan sadece benim vücudumdu. Ne kalbim atýyordu, ne soluk alýp veriyordum. Bunu anladýðýmda inanýlmaz bir acý hissettim. Ben ölmüþtüm.

Bütün bu olaylarý izleyenin ruhum olduðunu anlýyordum þimdi.. Fakat garip bir þeyler oluyordu! Ruhum bedenime bir giriyor, bir çýkýyordu. Bir an oluyor yukarýdan ölmüþ bedenime müdahale etmeye çalýþan kalabalýðý görüyor, bir an sonra yeniden bedenime girip bana kalp masajý yapmaya çalýþan insanlara bakýyordum. Bir türlü can veremiyordum.

En sonunda birisi “bunu hemen hastaneye götürelim” dedi. Yoldan durduklarý bir arabayla beni aceleyle çok yakýn olan Amerikan Hastanesini” götürdüler. Herkes panik içinde bana yardým etmeye çalýþýyordu. Hastaneye geldiðimde kalbim duralý yarým saat olmuþtu. Ben, yani ruhum hala ölmüþ bedenimi bir gölge gibi takip ediyor, bazen ölmüþ bedenime girip çýkmaya devam ediyordum. Doktorlar hemen durmuþ kalbime elektro þok yapmaya baþladýlar. Birkaç denemeden sonra kalbimi yeniden çalýþtýrmayý baþarmýþlardý. Ama bir sýkýntý olduðu doktorlarýn yüzlerindeki sýkýntýlý ifadeden çek net okunuyordu. Maalesef yarým saat boyunca duran kalbimden dolayý beynime oksijen gitmemiþti. Ayrýca kan dolaþýmý olmayýnca damarlarýmda bir sürü pýhtý olmuþtu. Ve kalbimin yeniden çalýþmasýyla beynime, ciðerlerime ve damarlarýmýn dolaþtýðý heryere bu katýlaþmýþ kanlardan dolmuþtu. Kýsacasý doktorlar benden yana hiç umutlu konuþmuyorlardý. Bu durumda felç olacaðýmýn kesinliðini söylüyorlardý. Ama onlar da vücudumun hangi organlarýnýn artýk devre dýþý kalacaðýný bilmiyorlardý. Yani ölümle pençeleþiyordum. Doktorlardan en son duyduðun, “bu hastayý üç gün uyutacaðýz, üç gün sonra uyandýðýnda ancak nelerin olacaðýný göreceðiz. Belki de ex olacak!” dedikleriydi.

Aradan iki gün geçmiþ, ben büyük ýstýrap içinde hala bedenimle yer kapmaca oynuyorum. Eczanemi düþündüm, evimi düþündüm. Bunlarý düþündüðüm sýrada nasýl olduðunu anlamadýðým bir þekilde kalbim çalýþýyor olmasýna raðmen, ruhum birden serbestleþti. Kuþ gibi uçuyordum. O an eczaneme gitmek istedim. Hemen oraya doðru yöneldim. Bir bulut hafifliðinde eczaneye geldiðimde çok duygulandým. Öldüðümü, ya da ölmek üzere olduðumu duyan bütün akrabalarým yurdun her yerinden kalkýp buraya gelmiþlerdi. Kardeþlerim, yeðenlerim ve tanýmadýðým akrabalar feryat, figan ediyor gözyaþý döküyorlardý. Açýkçasý bu halleri beni hem üzmüþ hem de þaþýrtmýþtý. Saðlýmda hani pek arayýp sormazlardý. Merakla ve üzüntüyle onlarý dinliyordum.

“Caným benim o bir taneydi”

“Keþke onun yerine ben ölseydim”

“Dünyada ondan daha iyi bir insan yoktu”

“Ona hiç doyamadým”

Bunlarý dinlediðim bir sýrada birden hýzlý bir þekilde hastaneye doðru sürüklenmeye baþladým. Kýsa bir an sonra bedenimin yanýna geldiðimde hemþire telaþ içinde “hastanýn kalp atýþlarý zayýflýyor” diye baðýrýyordu. Ýþte o hasta bendim. Galiba bu kez iþim tamamdý. Ama olmadý, doktorlarýn müdahalesiyle kalp ritmim yine düzelmiþti.

Bugün üçüncü gün..

Bu dünyada kalýp, kalmayacaðým birazdan belli olacak. Yani birazdan beni uyandýracaklar. Daha doðrusu iki gündür, verdikleri uyutucu iðneyi dün akþamdan itibaren kestiler. Saatler geçtikçe baþýmda bekleyen herkes benden bir iyileþme umudu bekliyordu. Oysa durum çok kötüydü. Pýhtýlar her yerimi sarmýþ. Kendime gelmeme raðmen ancak parmaklarýmý titretebildim. Bir de buraya geldiðimden beri bana sevgiyle bakan hemþireye zar zor göz kýrpmaya çalýþtým. Ama o hemþire bana gülümsemek yerine korku içinde ekrandaki kalp ritmime baktý. Maalesef ölüyordum. Ve birkaç dakika sonra öldüm. Ruhum bu kez bedenimden çýkmakta hiç zorlanmadý. Önce hýzla karanlýklara doðru çekilmeye baþladý. Çekilirken hala arkamdan bazýlarýnýn “yazýk.. yazýk.. Kurtaramadýk” sözlerini iþitiyordum. Sonra ne olduðunu hatýrlamýyorum, bir anda bütün benliðim yok oldu.


Burasý buz gibi soðuk ve karanlýk. Anlamaya çalýþýyorum neler oldu bana diye. En son hatýrladýðým
Öldüðüm ve karanlýk göklere çekildiðimdi. Ýyi ama burasý neresi diye düþünürken birden kulaðýma çarpan kalbimin sesleri gelmeye baþladý. Aman Allah’ým burasý morgdu. Morga konan bedenim yeniden canlanmýþ ve ruhum bedenime geri dönmüþtü. Þaþkýnlýk içinde ne yapmam gerektiðini düþündüm. Fakat gene ayný þey olmaya baþlamýþtý. Kalbim soðuktan o kadar zayýf çarpýyordu ki, bu yüzden ruhum yine ayný þekilde bedenimden, hatta morg odasýndan çýkýp, yeniden buz gibi olmuþ bedenime giriyordu. Aklýma o an yine eczanem geldi. Son kez de olsa oraya gitmek istedim. Ve yine geçen sefer olduðu gibi oraya doðru uçmaya baþladým. En çok da benim öldüðümü duyan akrabalarýmýn nasýl periþan olduklarýna üzülüyordum þuan.

Eczaneye vardýðýmda açýkçasý beklediðim iç yakan manzara hiç yoktu kardeþlerimde ve akrabalarýmda. Galiba ölüm haberime çok çabuk alýþmýþlardý. Tek tek onlarý dinlemeye baþladým. Dinledikçe içimi inanýlmaz bir ýstýrap kaplýyordu. Ben öleli daha saatler olmuþken, þimdiden benim mirasýmý pay etmeyi konuþuyorlardý. Uzak bir akrabamýn þu anki konuþmasýný dinliyordum;

“Onu çok özleyeceðiz, yokluðuna nasýl dayanacaðýz bilmiyorum. Allah bize sabýrlar versin. “

Demek beni çok özleyeceksin! Ulan saðlýðýmda kaç kere aradýn ki, þimdi özleyeceðiz diyorsun. Yengelerimden birisinin dediði daha da acýydý,

“Biz ona þu kadar para verdik, geri de istemedik” diyordu.

Yuh yenge yani yuh…. Sizin bana verdiðiniz o para zaten benim abime verdiðim paraydý. Ki bunun gibi kaç kere verdim de hiç birini geri vermediniz ki.. Þu an duyduklarým beni çok kahýrlardýrmýþtý. Kimisi “onu çocukken ben parka götürdüm” diyordu, kimisi “o en çok beni severdi” kimisi ben ona köyden hep yumurta gönderirdim” diyordu. Bu konuþmalara daha fazla tahammül edemeyip, yakýn olan evime doðru süzülmeye baþladým. Oraya ulaþtýðýmda manzara daha da kötüydü. Evdeki akrabalar çoktan elbiselerimi eþyalarýmý kendi aralarýnda pay edip denk haline getirmiþlerdi. Bazýlarýysa hala doymamýþ olacak ki, yerlerdeki halýlarý kaldýrýp altýna para zulaladým mý diye bakýyorlar, elbiselerimin ceplerine bir þeyler var mý diye yokluyorlardý. Ayýp be! Daha mezara bile konmadým ben. Keder içinde bunlarý seyrederken birden geriye doðru çekilmeye baþladým. Anladým ki kalbim artýk durmak üzereydi. Son bir gayretle hastaneye gitmeden yeniden eczaneye gittim. Bir kardeþim bir kardeþimin boðazýna sarýlmýþ “dükkanýn satýþý için imza vereceksin” diye baðýrýyordu. Kardeþimse “ben imza vermem, mahkemeye izalei þuur davasý açacaðým” diyordu.

Bunlarý göreceðime ölseydim daha iyiydi. Hastaneye varmak üzereyken ayakkabý tamirciliði yapan Ramiz amcanýn dükkanýný gördüm. Zorlukla kendimi oraya doðru savurdum. Ýçeriye girdiðimde belki de az önce yaþadýðým bütün acýlar bir anda yok oldu. Sadece altý üstü bir komþum olan Ramiz amca aðlayarak benim için Kur’an okuyordu.