On iki, on üç yaþlarýnda gösteriyordu. Üstünde solgun mavi bir tiþört, altýnda ise dizlerinde moda olmayan bir yýrtýðý bulunan kot pantolonu, ayaklarýnda da siyah bir terlik vardý. Çocuk elinde küçük bir pazar arabasýyla alýþ veriþ yapanlarýn peþinde dolaþýyordu.
Orta yaþlý, hafif göbekli bir adamý elinde poþetlerle pazardan çýkarken gördü. Hemen yanýna koþtu.
-Amca taþýyayým, yorulmayýn…
Adam çocuðun yüzüne kayalara çarpan dalgalarýn hýrçýnlýðýyla baktý. Çocuk kaya olmadýðý için bakýþlarýn vuruþuyla geriledi. Elinde araba pazardan çýkanlarý takibe kaldýðý yerden devam etti.
Esnafýn þen þakrak sesleri Pazar semasýnda yankýlanýyordu. “Gel vatandaþ gel topraðýn kokusuna gel!” “Hadi kesmece bunlar kan kýrmýzýsý gel!” Pazarýn küçük hamalý seslerin arasýnda bir martý gibi gözüne müþteri kestirmeye çalýþýyordu. Keskin bakýþlarý ellerinde poþetlerle pazardan çýkmak üzere olan iki genç kýzýn üzerine yoðunlaþtý. Hemen oraya seðirtti. Genç kýzlardan birisi baþörtülü, mavi gözlüydü. Diðeri ise düz kumral saçlý, ela gözlüydü. Küçük hamalýn dudaklarýndan dua gibi istek sözleri dökülüyordu:
- Abla taþýyayým. Siz yorulmayýn…
Gençler birbirine baktý. Yüreklerindeki pozitif enerji gözlerine oradan da dillerine yansýdý. Baþörtülü olaný ellerindeki poþetleri çocuða uzattý..
-Al bakalým genç, bizi yorulmaktan kurtardýðýn için teþekkürler.
Kumral saçýlýsý da ellerindeki poþetleri arabaya býraktý. Beraberce yürümeye baþladýlar. Dil iþlemeyince ayaklar için yol çekilmez oluyordu. Kumral saçlý kýz çocuðu boydan süzdü. Sonra:
-Genç adýn ne?
-Ömer, abla.
-Okuyor musun Ömer?
-Evet, bu sene ilköðretimi bitirdim.
Kýsa bir sessizlik oldu. Tam o sýrada sert bir fren sesi duyuldu. Annesinin elinden kaçan bir çocuða çarpmamak için ani bir fren yapan arabanýn sesiydi. Olay çocuðun kurtulmasýyla yatýþtý derken çatýk kaþlarla çocuðun yanýna bir adam geldi. Hiç beklenmedik bir þekilde çocuðu dövmeye baþladý. Adamýn bu tepkisine araba sahibi bile müdahale ederek adamý yatýþtýrmaya çalýþtý. Hýrçýn suratlý adam baðýrmaya baþladý:
-Size ne kardeþim benim çocuðum deðil mi?
Baþörtülü kýz baþýný sallayarak þaþkýnlýðýný dile getirdi: “Vay be ne babalar var þu dünyada! Baba olmak çocuðu dövme hakký veriyormuþ gibi nasýl da kasýla kasýla baðýrýyor.”
Bu sýrada Ömer hüzünlü gözlerle olayý seyrediyordu. Ablanýn sözü üzerine þöyle dedi;
-Abla be keþke benim de babam olsaydý da beni dövseydi. Belki o zaman SBS’ye kayýt olacak param olurdu da imtihaný kaçýrmazdým…
Gençler Ömer’in duygu volkaný sözlerinin ateþiyle kýpkýrmýzý oldular. Þaþkýnlýktan ne diyeceklerini bilemediler. Kendini ilk toparlayan kumral saçlý kýz oldu. Ama bu toparlanýþý heyecanýný kaybettirmemiþti.
- Ne! Baban yok mu?
- Evet abla trafik kazasýnda ölmüþ. Anneme bu þekilde destek olmaya çalýþýyorum.
- Peki sýnava kayýt olmadýn mý, dedi baþörtülü kýz.
- Param yoktu e yapayým. Kira günü geçtiði için ev sahibinin öfkesiyle karþýlaþmak isteyen annem elimizdekini de ona verdi.
Dil iþleyince yol tükeniyor, çiðnenen yolun uzunluðu far edilmiyordu bile. Gençlerin evine varmýþlardý. Ömer eþyalarý çýkarýp ablalara verdi. Ücretini aldýktan sonra boþ arabasýný çekerek pazara doðru yürümeye baþladý.
Gençlerin gözlerinde bulutlar geziyordu. Ellerinde poþetler, Ömer’in arkasýndan bakýyorlardý. Hüzün rüzgârlarý yüreklerinde fýrtýnaya dönüþüyordu. Ýstem dýþý haykýrýþ ayný anda iki gencin dudaklarýndan yansýdý: “Ömeeeer!”