RÜYAYMIÞ

            Bülbülün güle þakýmasý gibi mesuttum sen kapýmý çalarken.  Sevgiyi sordun, sonra sustun.Öyle uzun sustun ki, bulamadým seni düþlerimde bile.. Sana sevgiyi anlatmayacaktým, gösterecektim. Seni alýp tenha yüreðimin dingin daðlarýna götürecektim. “Otur” diyecektim;

“Mavi bulutlara buyur.. Gül döngüsü rengin mesut gülüþüne bak, karanfilin nazlý duruþuna, gecenin nemli bakýþýna..”

            “Sevgi” diyecektim “Hisset” sonra ben de susacaktým. Sen gözlerime bakacaktýn; geceye.. Yüzüne inen kül rengi sisleri daðýtabilseydin görecektin; o kadar uzun susmasaydýn!

            Kaybolmayacaktýn. Ama..

            Kayboldun..

            Issýzlara sordum seni, geceyi aydýnlatan aya; hayat veren suya. “Ormana yürüdü” dediler; “Sevgiyi aramaya”. Yorma kendini küçüðüm. Bakma uzaklara. Turnalarýn kanadýna býrak kendini getirsin seni bana. Sana sevgiyi anlatmayacaðým; göstereceðim..

            Sessiz bir rýhtýmdan bak. Ýðde kokusu ciðerlerini yakacak ve tuzlu dalgalar gözlerini kaplayacak. Ufukta gördüðün gemi seni sevgiliye ulaþtýracak..

Rüya tadýnda bir þey sunacaðým sana, ay ýþýðý içinde dolaþacak. Gözlerin suya yakamoz býraktýðý gün küçüðüm, su seni yakacak ama acýmayacak. Dünyanýn en güzel köprüsünden geçeceksin. Yüreðin titreyecek, ellerin gibi. Ýþte o zaman anlayacaksýn karþýlýksýz sevgi olamayacaðýný.

Ve hiçbir sevginin özür gerektirmediðini… Sevgisizliðin özür olduðunu..

            Cevabý gözlerime sürmeleyip geleceðim; kül rengi sisler daðýlacak ve sen göreceksin.

Karþýndaki belki ben olmayacaðým. Yine de sana sorulduðunda “Buldum” diyeceksin…

Zindanda Yusuf’u anýmsayacaksýn; belki ben parmaklarýmý keseceðim.. Savaþ baltalarý topraða gömülecek. Gümüþ bir tastan su içeceksin, yangýnýn sönmeyecek..

            Uyandýðým rüyanýn, baþ döndürücü sarhoþluðundan, kendi yabacý dünyama gelirken

            Ne de çok mesut olacaktým oysa sen kapýmý çalarken…