Belki bir kış sabahından kalma ürkeklikle kalkıyorum yatağımdan
Bu sabahta sensizlikle yıkayacağım yüzümü
Yürüyorum yavaş yavaş sana doğru
Gittikçe uzuyor koridor yüreğimin kimsesizliğinde
Kaçıyorum sanki insanlardan
Sessizce bir durağın en küflü tarafından tutuyorum
Biliyorum Gelmeyecek
Çünkü Vaktini kaçırmıştım ben
Bu " Aşk " denilen yolculuğun
Bir çok bekleme salonunda vakit geçirebilmiştim
Oysa uyumak bu kadar zor gelmemişti
Alışmıştım her şeye ya da her şey alıştırmıştı kendisine
Yağmurlar yağardı şehirlere
Bütün herkes koşardı kaçmak için
Bir ben kalırdım sırılsıklam ve kaçmadan girdiğim odamda
Beni hep sen\ sizlikle karşılardın
İşte tam o sırada " ben " sizliğe giderdim
Şimdi Bütün Takvim Sayfaları Yırtılmaya Mahkum
Çünkü Zaman Sensizliğe Çığlık Atıyor
Durmadan Şehir Değiştirmek İstiyorum
Oysa Her Şehirde Bir Sen Görme Umudu Taşıyorum
Şimdi Zaman Kaybolma Zamanı
ve Ben Aklımın Dolambaçlı Yollarında Kendimi Asıyorum
Güle Güle Demek İstiyorum
Oysa Bütün Gülümsemelerimi
Sana Bıraktığımı Hatırlıyorum
Muhammed Yalçınkaya