Online Üye
Online Ziyaretçi
Karanlıktı gece…
Bir örtü gibi umutlarımın üzerinde.
Olmalıydım ama olamıyordum ben seninle,
Ya da karşıydım ben kendime…
Kasvet gecede değildi aslında, yüreğimin matemiydi bu endişe…
Uğrunda dev dalgalarla boğuşurken yüreğim,
Hiç zafer yoktu elimde,
Kapanmıştı tüm perdeler güne.
Gülüyordum hep, içim kan ağlarken bile.
Umursamaz, mutlu!!! Bir yalancı! ydım ben aslında,
Sen bilmesen de…
Fırtınalar umutlarımı da köklerinden koparma hevesindeyken
Savaşım kendimleydi hep!
Polyanna misali gülüşlerim, hep yanılttı belki seni de ben gibi…
Kalbim parçalanırken, şiddeti artarken kırgınlıklarımın,
Yine gülüyordum…
Kendime bile itiraf edemiyorken,sana ne diyebilirdim ki…
Hayatımı içime sakladım,
Gözlerimdeki hüzünlü gülüşlerimi ne gören vardı ne de bilen,
Belki sahte bir mutluluğun,
Gerçek başrolüydüm ben,
Sen bilmiyordun…
Işıltılar saçarken etrafıma
Belki de içimde kalan son ışıkları savuruyordum,
İnsafsızca…
Karanlıklar içine çekiyordu beni
Ben direniyordum…
Gündüz bulutlara, gece ay’a tutunuyordum
Yardım istiyordum
Çaresizce,
Sen bilmiyordun…
Dermanım kesiliyor, nefesim daralıyor artık,
Sessiz çığlıklarımı sadece kendim duyuyorum…
Bu oyunun senaryosu çok yordu yüreğimi,
Yırtıp atmak ve kendi oyunumu yazmak geliyor içimden
Yapamıyorum…
Kapatmalı bu perdeyi artık diyorum
Kapatamıyorum…