Aruz Vezni: (mefâilün  feilâtün  mefâilün  feilün/fa’lün)

Hatýrlarým da ne  günlerdi eski günlerimiz…
Açýp  Risâle-i  Nûr’un suhûf-u pâkini  biz,
Okurduk  anlamadan, öyle bir  yutarcasýna.
Kapardý  feyzini  kalbim, hem  aklým almasa da!
Ve her namâzý kýlardýk huþû içinde; fakat,
Yazýk ki þimdi uzaklarda kaldý eski o tat!
Vücûdu kapladý zîrâ þu kirli ezvâkým,
Ve sonra sanki mühürlendi kalb-i nâpâkým!
Dönüp muhâsebe ettim geçen zamâna bakýp,
Dedim ki kendime: ‘’Beyhûde geçti yýllar, ayýp!’’
‘’Zavallý! Söyle ne yaptýn, ne yaptýn Allah için?
Ne Nûr’a hizmetin olmuþ, ne zerre hizmet-i din!
Duyunca  cenneti  lâkin dilersin ortasýný,
Çek âb-ý  Kevser’e  daldýrdýðýn hayal tasýný!
Sür alný secdeye derhal Hüdâ önünde eðil,
Gözet rýzâsýný!... Cennet, amellerinle deðil!
Unutma! Cennet O’nun rahmetiyledir  ve de sen;
Üzülme! Tövbe et ümmîdi kesme rahmetten!’’
                       ***
Çýkardý karþýma Allâh o evliyâ zâtý,
Yanarmýþ  âteþ-i  îmanla tüm hüceyrâtý
O’dur müceddid-i  âhir zaman ne þüphe ne þek!
Duâ-yý  Hazret-i  Üstâda biz de âh girsek…
O’nun makâmý ki Mehdî makâmýdýr mâdem,
Temessük ettik o da’vâya sâdýkâne o dem.
Senin ne haddine Hâkâniyâ o muhteremi,
Þiirle anlatabilmek…  Býrak hemen kalemi!
Ve þimdi  tövbeler olsun ne iþledimse günah,
Dilimde: Eþhedü el’lâ ilâhe illallah!

H. ÖZÇELÝK