yine biri iþte o çok gecelerden

mutluyum mesudum kaybolmuþluðumda ben

ah be gülüm sevmediðimden deðil

sað gözüme felç indiðinden bu yana

sümüklü çocuk þiirleri yazamýyorum nicedir

kendimi de býrakýp gideceðim bir gün bana kalsa

ama hüzün büyüteceksin diye korkuyorum sen

ahire uzatamadýðýn bu aþkýn acýlarýyla

sana garip gelir mi

annemin bana hiç vurmamýþlýðý

kýzýmýn dedesine daha düþkünlüðü

karanlýða meydan okunan yýllardý onlar

zemheri yelinden kaçar gibi koþardýk aydýnlýða

sahi ya unuttum sana demeyi

sarhoþlarý niye bu kadar sevdiðimi

çok aðlarken ben Þubatýn bir günü

ayaklarýmýn patlamýþlýðýndan

oysa o gülüyordu, ne garipti

bana bakýþlarýnda halim kendininkinden

daha mý periþandý bilmem ki

mutluyum mesudum demiþtim ya sana sözün baþýnda

her þey ne kadar da tek düze deðil mi sence de

yaþam denilen bu kývrak yolun bütün iniþ çýkýþlarýnda

ben sümüklü bir çocukken

usturalarýný yüreklerimizde bilerdi

þimdinin demokrasi oyuncaklarýnýn sahipleri

yani yine kýrýktý kalbim ve çok sonradan öðrendim

Cahit Külebi diye birinin

"Kamyonlar kavun taþýr ben hep seni düþünürüm" dediðini

hava alabilmek için yaslandýðým o küçük mazgalarda

ki ben Filiz'i düþünüyordum evet

"görülmüþtür" damgalý mektuplarda

bakma sen

sana her þeyi anlatýyor gibi durduðuma

kanser denilen bir illete o kadar yabancý kalýp

diðer birinin acýsýna uzaklýðýndan kahrolduðumu

ki sorsam aksini söylerdi çünkü

ayný þekilde dönüyor her cins arabada þarkýlar

seni türkülere sarmazsam ölürüm ben

ölürüm sen baþka þeyler dedikçe

isyanýn ne olduðunu unutmuþ bir koca çocuk olarak