“Hayat bize mutlu olma þansý vermedi sevgili” diye hitap ediyorum en sevgili olanlara… Bunu zahiri bir þahsa indirgeyip birilerini ararsanýz nafile bir çaba olur. Bu metinlerden yola çýkarak hakiki olana, hak olana ulaþabilirseniz ne mutlu bana o zaman. Vazifemi tam olarak yapmýþ olmanýn rahatlýðý ve erinci içinde idame ederim yazýn hayatýma…
                  Bir edebi hareket, bir vicdani duruþ, bir akli grup, bir kalbi birliktelik oluþturabilirsek ve gençler arasýnda bilhassa harekete geçip bunlarý anlatabilirsek inanýn epey mesafe almýþ sayýlýrýz. Kendimize ve sonramýza mutlu olma þansý yaratabilirsek ve bunu beraber saðlayabilirsek daha ne isteriz Huda’dan? Tutup alacaðýz mutluluðu, bir aðaçtan koparýp aldýðýmýz meyve gibi… Mutluluk ellerimizde avuçlarýmýzda olacak. Kökünden koparacaðýz lüzum olursa!
                       Cümleler bizim en büyük silahýmýz; gücümüz, erkimiz, dayýmýz, torpilimiz, referansýmýz… Yanlýþ olana, haksýzlýk yapana, adam kayýrana, vicdanýný unutana, þerri besleyip hayrý kovana, su i zan sahiplerine, ezilenlere, hor görülenlere, hakir ve sefil olanlara, acizlere, herkese ve her þeye karþý mesuldür. Ve sevgiliye, güzel olanýn þahikasýna hem!
                      Tek sermayesi kelimeler olana dünyanýn bütün mücevheratýný getirseniz ne yazar? Tek övüncü dizeler ve satýrlar olana dünyanýn en üst makamlarýný sunsanýz neye yarar?
                       Bunu idrak edebilen ve buna hayran olabilen kitleler vakti geldiðinde kahramanlarýný da bir bir ortaya çýkarýr. Bugün fikri ve kalbi zemini hazýrlayýp yarýn gerekli olan aksiyonu gerçekleþtirmek için izdiham yaratacak denli memleketi baþtan sona saracak denli cümleler sarf etmemiz gereklidir.
                   Ýþte sevgili diye hitap ettiðimiz herkes! Bu yazý sizedir.
                 "Kusura bakma sevgilim, heybemde sana benzeyecek kadar güzel bir þey yok.”demiþ þairin biri… Ýþte sevgili seni ne denli sevdiðimin kanýtý… Sana senden daha kýymetli bir þeyi sunabilmek isterdim lakin bu dünyada senden bir tane daha yok! Ezikliðim çaresizliðimdendir, mahzunluðum gözlerine bakamamaktandýr. Mahcubiyetim aþkta toy oluþumdandýr. Hoþ gör, aþk gör…
                    Sevgiliden daha güzel olaný nedir âþýk için?
                   Seven için; daha tatlýsý var mý sevgiliden gayri, daha vazgeçilmezi, uðruna her þeyi bir kalemde feda edebileceði, her þeyi yakýp yýkabileceði ikinci bir þahýs var mý? Bu oyunun baþkahramaný sevgili; rolünü bihakkýn yerine getiriyorsun.
Sen zalimsin ben mazlum
Sen hâkimsin ben mahkûm
Sen avcýsýn ben av, sen efendisin ben bende…
Sen her þeysin ben hiçbir þey. De bana o zaman farkýmýz ne? Sen Firavunsun ben Musa, sen kuyusun ben Yusuf, sen daðsýn ben Ferhat… Uzar bu telmihler, uzatmak istemiyorum lakin. Sen cümlesin ben nokta!
                             Hep zýddý ile var olan sonunda bir olmaz mý? Sen aksýn ben kara, sen paksýn ben kir, sen göksün ben yer… Ahirde iki bir olmaz mý? Ýki gönül bir olunca yeryüzü yanardað olur, iki akýl bir olunca yeryüzü infilak eder. Ýki ruh teke inerse kýyamet kopar. Ve her nesnenin bitiminde vuslat vardýr. Yanardaðýn ardýnda soðuma vardýr, infilakýn ardýnda dirilme vardýr. Paslanmanýn ardýnda þahlanma vardýr, tam saha pres tam saha pas… Ýþte muzaffer olmanýn ince bir taktiði…
                          Uðruna her þeyden vazgeçebileceði ikinci bir can var mýdýr yeryüzünde âþýk için?Kendi canýndan can vereceði, can katacaðý, canýný katýk yapacaðý, azýk yapacaðý, nevale edeceði… Baþka bir can var mý?
                      Gözyaþlarý için bütün bir âlemi ateþe verebilecek denli deli olanlar âþýk deðil de nedir? Duvarlara týrnaklarýný geçirenler, ruhlarýna jilet atanlar, aydýnlýklarýna karanlýk serpenler, yollarýna cam kýrýklarý döþeyenler, ayaklarýný aþkýn ateþ seline daldýranlar, gözlerini bitimsiz çöllere kilitleyenler ve seslerini ýssýzlýða verenler âþýklar deðil de kimlerdir?
                     "Bizde bilirdik sevgiliye karanfil almasýný lakin aç idik yedik karanfilin parasýný." demiþ Yýlmaz Güney. Yokluðu bildiði oranda sevmek mana kazanýr, hiçliði idrak ettiði anda baþlar varlýk. Yokluk temelidir varlýðýn; ilk basamaðý, son basamaðým baþý… Sevgili en deðerli olan en kýymetli… Varlýðý ile þad eden gönülleri, yokluðu ile hüzne salan.
                     “Hayat bize mutlu olma sansý vermedi sevgili. Biz kendimizden baþka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acýsýný acýmýz yaptýk çünkü… Dünyanýn öbür ucunda, hiç tanýmadýðýmýz bir insanýn gözyaþý bile içimizi parçaladý. Kedilere aðladýk, kuþlarýn yasýný tuttuk. Yüreðimizin yufkalýðý kimi zaman hayat karþýsýnda bizi zayýf yaptý. Aslýnda ne güzel þeydir insanýn insana yanmasý sevgili. Ne güzeldir bilmediðin birininderdine üzülebilmek ve çare aramak. Ben, bütün hayatýmda, hep üzüldüm, hem yandým. Yaþamak ne güzeldir be sevgili… Sevinerek, severek, sevilerek, düþünerek… Ve o vazgeçilmez sancýlarýný duyarak hayatýn…” demiþ Yýlmaz Güney
                    Hayat bize mutlu olma þansý vermedi sevgili çünkü bizim gidip almamýzý istiyordu. Yolculuk baþladý bir kere. Heybenizde kelimeleriniz çok olsun. Saçacaðýnýz dizeleriniz dilinizde eksik olmasýn. Gönlünüzde hakkaniyet ve zarafet nakýs olmasýn. Beyninizde ise “Þark’ýn aklý piranesi ve Garb’ýn bikri fikri” mahrum olmasýn. Ýþte sevgili hayat bize mutlu olma þansý verdi; git al ve tepe tepe kullan. Ýhtimal ki kâmil olasýn.