Benim Zeycan’ım
Onun Acılar denizi vardı
Benim Yalnızlar rıhtımı
Acı,hasret
Yalnızlık,vefasızlık
Kalemi elime aldırmıştı
Yazmaya başlamıştım
Boşalmaya çalışıyordum
Ve bir gün
Zannedersem
Yetmiş yedinin mart ayında
ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN
Çıkıverdi karşıma
Şiirlerimi okudu
Köşesinde yayınlamaya başladı
” Duygulu yazıyorsun
Yaz oğlum yaz
Kalem seni seviyor “ dedi
Bana güç verdi
Gaz verdi
Onlarca şiirimi
Köşesinde yayınladı
Ümit verdi
İşte o gün,bugün
Tam otuz beş yıldır
Bıkmadan
Usanmadan
Yorulmadan yazıyorum ben
Kimler geldi,kimler geçti
Kimleri,
Neleri yazmadı bu kalem
Merhum,büyük üstat
ÜMİT YAŞAR YAZ DEMESEYDİ
3500 ŞİİR yazamazdım
On şiir kitabı çıkaramazdım
YÜREĞİ YANMIŞ ŞAİRLERDEN
ŞİİR MAKİNESİ
NÖBETÇİ ŞAİR
Zikzak çizmez şair
Olmazdım,olamazdım
ŞAHİN ERTÜRK olarak kalır
Unutulur giderdim
ÜMİT YAŞAR YAZ DEMESEYDİ