Online Üye
Online Ziyaretçi
Çocukluğumu özledim bu sabah ilk defa...ve küçücük kalbimde yaşadığım masum özlemleri...çocukluk aşkımın yanağımdan öpüp kaçtığı anı hatırlıyorum ve tatlı bir tebessüm oluşuyor yüzümde...ve çocukluk arkadaşlarımla oynadığım oyunları düşünüyorum..o oyunlar kadar mutlu etmedi büyüdüğümde yaşadığım hiçbirşey beni...sadece tenefüs zili çaldığı zaman yarım kalan oyunlarımıza üzülmeyi özledim...keşke bu kadar basit olsaydı hayat büyüdükçe...ve okuldan eve gidene kadar unutabilsem hayal kırıklıklarımı,yine bırakabilsem ilk okuldaki gibi o tozlu sıralarda...aşk nedir?aşk acısı nedir? bunlarıda öğrenebilseydim ilkokul öğretmenimden belki bu kadar yanmazdı canım şimdi...annemin kucağında uyuduğum günleri özledim henüz tenime yalan aşıkların dokunmadığı günlerimi...keşke canımı acıtan tek kadın hayran olduğum ANNEM olsaydı yine...ve beni o ağlatsaydı bugünlerdede...çocukça hayalleri geride bıraktırdı hayat ...ve gerçekten büyüdüğümü anladım bir kez daha...ağlamak çocukluğumdaki kadar kolay değildi...masumca sevmek çocukluğumda kaldı...önceden 'VEDA' nedir bilmeyen ben sonlara alıştım şimdi...artık gitmek kalmaktan daha kolay...!!!