korkularýna yenildik biz hep aslýnda..bitmek tükenmek bilmeyen her gün canýmý acýtan korkularýna...hayatý umursamayýþýný sevdim,beni sýkma dedin dinledim...sarhoþken söylediðin biz ayrýlýrsak bile beni hayatýndan çýkarma deyiþini sevdim en çok senin...sen erzuruma gitsende ayrýlmayýz deyiþini sevdim...biticeðini bile bile kendini bana sevdirmenden nefret ettim en çok...ayný pijamalarla uyuyup bir hafta sonra ayrýlmandan nefret ettim...ayrýldýktan sonra bir kere bile aramamandan nefret ettim sorduðum sorularýn cevapsýz kalmasýndan nefret ettim...ve sen benim sana en çok ihtiyacým olduðunda gittin...dokunduðun her yerim kanýyor þimdi...en çok dokunduðun yer kalbim olsa gerek...dedim ya canýmýn acýsýný bir ben bilirim...sen hiç bir þey olmamýþ gibi devam et....kötü hatýrlamayacaðým seni asla...Çünkü sen benim en sevdiðim '' aným '' olarak kalýcaksýn....korkularýnla yýpratma kendini olur mu? hayatýna girecek insanlarýda yorma....mutlu olmayý hakediyorsun kýymetini bilen insanlarý gerçekten sevebilirsin umarým günün birinde... söz veriyorum bu sana son vedam olucak...bir daha karþýna çýkmayacaðým seni unutana kadar...

hoþçakal güzel gözlü...HOÞÇAKAL...