Asr_ý Saadetten tablolar geliyor gözümün önüne… Mekke’den, Medine’den, Taif’ten…
Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in o ruhlara huzur, gönüllere sürur veren hayatýndan kesitler ve O’nun gökteki yýldýzlar kadar seçkin ashabýndan modeller…
Öyle dehþetli bir asýrda yaþýyoruz ki, insanlar þaþkýn. Örnek alýnacak, model olacak kimse yok gibi. Çocuklarýnsa sahte kahramanlarla süslü hayalleri…
Oysa bizler müslümanýz. Böyle þaþkýn olmamalýyýz. Yolumuzu aydýnlatacak, bize misal olacak o kadar çok yýldýzlarýmýz var ki tarihimizde…
Hangisine tutunsak yolumuzu buluruz.
Hz. Hatice geliyor ilk aklýma. En sevgilinin, en sevgilisi. Ýlk eþ, ilk Müslüman, ilk model. Efendimiz’in en büyük desteði, en zor zamanlarýndaki. Önemli olan da bu deðil mi? Beni de bu yönü etkilemiþtir en çok Hatice (r.a.) annemizin.
Evliliði geliyor gözlerimin önüne, Peygamberimiz ile olan. Kendisi kýrk yaþýnda, iki evlilikten dul kalmýþ, iki çocuklu bir kadýn. Çok akýllý ve zeki idi. Ayný zamanda da yüksek bir ahlak ve feraset sahibi. Mallarýnýn ticaretinde görevlendirdiði Muhammed (a.s.) isimli genci her yönüyle çok beðenmiþ ve takdir etmiþti. Bütün zamanlarýn en mükemmel insanýný. Her devirde, insanlarýn sevdiði, örnek aldýðý, yaþantýsýný,ahlâkýný, sünnetlerini uygulamaða çalýþtýðý o yüce insaný. Daha o zaman anlamýþtý bu dünyanýn gidiþatýný tersine çevirecek biri olduðunu…
Teklifi kendisi götürdü ilk, bütün ayýplamalarý arkasýnda býrakarak. Ve Kâinatýn Güneþi, onunla evlenmek isteyen bir sürü genç kýz varken, kabul etti kýrk yaþýndaki dul kadýný zevceliðine. Henüz yirmi beþindeydi bu dönemde. Ahlâkýný beðenmiþti ve ferasetini…
Bunlarý herkes biliyor. Ansiklopediler, kitaplar defaatle anlatýyor. Ya bilmediðimiz nedir?
O’nu sevdiðini, sünnetlerini yaþamaða çalýþtýðýný söyleyen kaç kiþi çýkar acaba O’nun gibi.
Ve O’na insafsýzca dil uzatanlar, hanginiz tercih edersiniz böyle bir evliliði?
Genç kýzlar, hanýmlar? Kaçýmýz Hatice (r.a.) gibi olma yolundayýz. Varýný yoðunu Ýslâm’a adamýþ, en zor günlerin gönüllü taliplisi olmuþ. O yaþta beþ çocuk vermiþ eþine ve en güzel ahlâkla yetiþtirmiþ Gül’ün Gülleri’ni…

Sýcak bir günde kýzgýn kumlar üzerine serilmiþ bir beden ve üzerine taþlar bastýrýlmýþ. Türlü iþkencelerle dininden döndürülmeðe çalýþan bir siyahî köle var þimdi sahnede. Ve O’nu bütün malýný vermek pahasýna da olsa efendisinden satýn alýp, azad eden bir sahabe…

Þimdi de asrýmýzdan bir sahne. Filistin. Ýnancý uðrunda katledilen, iþkence gören insanlar, babasýz kalan yetim çocuklarýn haykýrýþý. Ve bu haykýrýþa kulaðýný sýký sýký kapatmýþ bir dünya Müslüman.
Afrika’da açlýktan kýrýlan insanlar ve dünyanýn çeþitli yerlerinde týka basa yiyen, artaný da çöpe atan bir sürü insan…
Birkaç kuruþ menfaat ya da dünyevî mertebe uðruna dinini satan, tavizli fetvalara imzalar atan, apaçýk farzlarý ve haramlarý kafasýna göre yorumlayan, kenarýndan köþesinden yontarak deðiþtirmeðe çalýþan diplomalý din adamlarý.
Hani sevmek benzemekti?
Hani nefisle savaþ en büyük cihattý?
Hani Rabbim neyi emretmiþse, neyi yasaklamýþsa amenna ve saddakna, þeksiz þüphesiz, itirazsýz inandýk ve itaat ettikti?
Habeþli bir siyahî köle bile olsa, Rabbim imanýna ve takvasýna bakýyor. Kalblere deðer veriyor. Oysa bizim deðerlerimiz ne çok deðiþmiþ.
Þöhret, mal, makam, güzellik.
Her þey ne çok kirlenmiþ þu ihtiyar dünyada…

Bir Hz. Ömer vardý bir zamanlar. Bir aðacýn altýna uzanmýþ yatýyor. Bir Bedevî de gelip baþýna dikiliyor ve gayet laubali bir tarzda Emir-el Mü’minin’i aradýðýný söylüyor. Ömer (r.a.) bir kalkýyor ayaða ki; üstü, baþý toz içinde, üzerinde eski bir elbise. Ama o ne heybet ne vakar. Bedevî irkiliyor, bir adým geri kaçýyor ürpertiden. Mü’minler’in Emiriydi Ömer (r.a.) halifeydi, yani devlet baþkaný. Eski ve tozlu elbiseler içinde. Ama O’nu görünce Þeytan yolunu deðiþtirirdi korkusundan, bunu kendisi itiraf etmiþti.
Öyle korkardý ki; Rabbinden, “Fýrat kýyýsýnda bir topal keçi kaybolsa, korkarým ki vebali Ömer’i bulur” diye kaygýlanýr, geceleri sýrtýnda çuvallarla fakir fukaraya nafaka taþýrdý.

Sevmek benzemekti o zamanlar.
Ve onlar sevdiklerine benzemek için yarýþýrdý. Allah ve Rasulü idi Onlar’ýn sevdikleri…
Uhud Savaþý’nda hepsi O’na benzemiþti. Ve her þehid düþen sahabeyi O sanmýþtý müþrik taifesi.
Bir Mus’ab Bin Umeyr vardý. Oralarýn en zengin ailesinin çocuðu ve en yakýþýklý gençlerinden biri. Çok güzel giyinirdi Ýslâm’a girmeden önce. Uhud’da þehit düþtüðünde ise üzerine örtecek bir elbise bulamamýþlardý.Bir hýrka vardý sadece, baþýný örtseler ayaklarý, ayaðýný örtseler baþý açýkta kalýrdý.
Sevmiþti ve benzemiþti. Sevdiðini koruyabilmek için canýný vermiþti. O kadar ihlâsla vazife bilmiþti ki bunu, bir kolu kesilmiþ, diðer koluyla, o da kesilince göðsüyle mücadele etmiþti. Ve cansýz düþtüðünde bedeni, görevini bir melek devralmýþtý O’nun kýlýðýna girerek.
Ya biz neleri feda ettik sevdiðimiz uðruna? Önce sevdik mi benzeyecek kadar?


Ve bir Hind Bint-i Amr vardý. Kardeþini, oðlunu ve eþini þehit vermiþti Uhud Daðý’nda. Ama O Rasulullah’ýn yaþadýðýný duymak istiyordu. O’nu herkese tercih ediyordu.
Onlar öncüleriydi bu davanýn. Önderleri ve örnekleri. “Nereye gittiðini bilen insanýn önünden dünya bir kenara çekilir” Onlar dünyanýn peþinde koþmuyorlardý bu yüzden dünya onlarýn peþindeydi. Bir avuç hurma da olsa ellerindeki, paylaþýyorlardý. Ýnandýklarýndan asla taviz vermiyorlardý. Çünkü sevmiþlerdi. Ötelere sevda çekmiþlerdi. Ya bizler nelere sevda çekiyoruz?
Seviyor muyuz yeterince? Benziyor muyuz? Ya da en azýndan gayret ediyor muyuz?



Not: Bu yazýyý öncelikle kendi nefsime hitab ederek yazdým. “Ashabým yýldýzlar gibidir, hangisine uyarsanýz yolunuzu bulursunuz” buyuruyor Efendimiz (s.a.v.) Bizler o kadar karanlýk bir gecede kalmýþýz ama yýldýzlara bakmak aklýmýza gelmiyor hiç. Ýþte gökteki binlerce yýldýzdan sadece birkaç tanesi. Yolumuzu aydýnlatmaya yetecek ýþýk onlarda. Bizleri Onlar hürmetine maðfiret etsin Yüce Rabbim. Onlarý bize dünyada ve ahirette þefaatçi eylesin. Feyiz ve bereketlerinden istifade ettirsin. Amin…