Werther’i okudun mu sevgili, Goethe’nin Genç Werther’in Istýraplarý adlý romanýný… Orada ezberlediðim bir bölüm var onu sana ifade etmek istiyorum, oku lütfen: “Belki yüz defa býçaða el atýp, sýkýþan kalbime soluk aldýrmak istedim... Çatlayacak derecede koþturulunca daha kolay soluk alabilmek için diþleriyle damarlarýndan birini koparan cins atlar olduðunu anlatýrlar. Ben de çok zaman böyle oluyorum. Damarlarýmdan birini koparýp sonsuz hürriyete kavuþmak istiyorum.” Nefes alamýyorum ve cins atlar geliyor aklýma. Diþleri ile damarlarýný kopartýp sonsuzluða dörtnal sürmek isteyen cins atlar…Sensiz nefes alamýyorum bu hayatta, damarlarýmý açýp sana dörtnala koþmak istiyorum.
Ýnan bana sevgili sensiz halim bu. Gayet açýk ve güzel ifade ettim. “Sensiz nefes alamýyorum.” Bir pencere aç bir kapý boþluðu býrak diyorum. Hani sana gelebileyim. Haksýz mýyým sevgili? Herkesin kalabalýk kesildiði dünyada býrak ben de sen kesileyim biraz. Býrak bende sende yok olayým nagehan. Usul usul sen olayým; minnacýk minnacýk þöyle… Sen olayým.
                            “Kâh çýkarým gökyüzüne, seyrederim âlemi / Kâh inerim yeryüzüne, seyreder âlem beni” demiþ Seyyid NESÝMÝ. Tanýr mýsýn, bilir misin Nesimi’yi… Hani derisi yüzülerek katledilmiþti ya onu kastediyorum. Katledilme sýrasýnda rivayete göre derisi eline verilip giderken, Halep’in on iki kapýsýndan ayný anda çýktýðý görülmüþtür. Yolda birisine“ Gerçek Kâbe’nin yolcusuyuz.” elinde yüzülmüþ derisini göstererek “ Ýkramýmýz budur ” dediði meþhurdur. Benimse ruhumu yüzüp elime vermiþler, sana geliyorum iþte. Ýkramým sanadýr, al ruhumu sevgili, al ruhumu… Daha verecek nem kaldý?
                      Ýnan bana sevgili bu hikâye baþka hikâyeler benzemiyor; ben uydurdum iþte. Kahramanlarý ikimiziz. Mekâný yeryüzü… Zamaný geniþ zaman… Leyla Mecnun, Gül Bülbül arkadaþýmýz olabilir, çöller gülistanýmýz vesaire yerler mekânýmýz olabilir. Lakin bizler kalp diyarýnda olalým diyorum hani, biraz farklýlýk olsun kalp çölümüz olsun, kalp daðýmýz… Yusuf’un gömleði yýrtýlmasýn bu aþkta. Tahir ve Zühre olmak da ayýplanmasýn artýk.
                       Geceleri uyanýrým sevgili, yýldýzlar ne de çok say say bitmez. Ara ara düþenler oluyor. Dilek tutuyorum. Her aðan yýldýzda birilerinin öldüðü bir yer varmýþ biliyor musun? Her aðan yýldýz bir ölüme iþaretse eðer neden bizler her aðan yýldýzda bir dilek tutuyoruz anlayamýyorum. Geceler geçmiyor saatler kilitlenmiþ karanlýk daha karanlýk olmuþ sanki. Bu zifirlikte bir de sensizlik yok mu iþte yýkýldýðým andýr artýk. Bir þiþeye aldýðýndan fazla su koyamazsýn ama yüreðime habire sensizlik ekliyor her gün. Ne zamana kadar nereye kadar bu sensizlik? Hem öyle dolacak gibi de deðil. Bana mýsýn demiyor kalbim; sensizlik üstüne sensizlik… Kurþun üstüne kurþun gibi… Yar üstüne yar olmaz deðil mi, can üstüne can, kan üstüne kan… Oysa acý üstüne acý hasret üstüne hasret oluyor. Ne diyordu Þair Edip CANSEVER:
….
Adam masaya
Aklýnda olup bitenleri koydu
Ne yapmak istiyordu hayatta
Ýþte onu koydu
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu
Adam masaya onlarý da koydu
Üç kere üç dokuz ederdi
Adam koydu masaya dokuzu
Pencere yanýndaydý gökyüzü yanýnda
Uzandý masaya sonsuzu koydu
….
                   Bizse hayatýmýz koyduk ortaya sevgili, baþka nemiz kaldý verecek? Bir bohça gibi açtým önünde, “neyi alýrsan al” dedim “ömrümden…” Yýl mý istiyorsun sana deðer hepsini al! Gözlerimi mi istiyorsun, canýn sað olsun. Kalbimi mi istiyorsun, tek yüreðiz zaten.
                    Ýnsanlar dedikodumuzu yapýyor yapsýnlar diyorum. Bu dahi güzel geliyor bana. Ýçinde sen olan her þey güzel geliyor nedense bana. Kýzsam bir daha konuþmazlar biliyorum, bu yüzden müsade ediyorum dedikodulara. Sen varsýn, çünkü seni anlatýyorlar… Ýþin ilginç tarafý bende inanýyorum hemen. Masal gibi geliyor bana. Hani Özdemir ASAF diyor ya, “Beni öyle bir yalana inandýr ki ömür boyu sürsün doðruluðu…” Öyle bir þey iþte… Kimse uyarmýyor sensizliðimde beni. Biri þöyle tutup da yakamdan “ey falan kendine gel” dese… Ýki yakamý bir araya getirse hani diyorum… “Bu ne hal, bu ne vaziyet” dese… Çok da umurumda olur hani. Ben boðazýma kadar sen olmuþum. Yine de deseler ne olur yani.
                Ýhanet, hasret, yalan, dedikodu, ölüm ve sensizlik… Ne kadar da olumsuz þeylerle sarýlý dünyamýz. Ýnsanlar fark etmeden çöp deryasýna çevirmiþler dünyalarýný. Her yanýmýzda dikenler bitiyor ansýzýn, iri ve sivri dikenler. Kim suluyor, kim besliyor bu yüreðe batan iri ve sivri dikenleri… Bazen dillerinde insanlarýn, bazen bakýþlarýnda, bazen ellerinde… Nasýl sakýnacaðýz söyle sevgili. Bazen insanlar kocaman yürüyen dikenler gibi geliyor bana, teþbih biraz uç noktada oldu ama aþkta her þey mubahtýr hani.
                       Hayat böyleymiþ meðer battýðýn kadar yukarýdasýn, yukarýda olduðun kadar aþaðýdasýn. Þu koltuk sevdalýlarýna þaþýyorum billahi. Aslýnda iniþteler lakin uçuþtaymýþ gibi hareket ediyorlar. Zirvede kalabilecek potansiyeli olan zaten oranýn da bir baþkasýna zemin olduðunu bilir. Fark bu, iþte bende sensizlikte öyleyim hep zemin bana sensizlik. Sana ulaþmak galiba imkânsýz sevgili.
                    “Nesimi’ye sorduklarda o yar ilen hoþ musun
                       Hoþ olayým olmayayým, o yar benim kime ne” demiþ. Naçizane öyle sesleniyorum herkese… Ben sende yok oldum; ha varým ha yoðum kime ne?