Ayrıyken hüzünler boy verdi içten

Hamurumu dertle kardın be gülüm

Ne iz var ne haber gerçek sevinçten

Aşkın ile benim yanıp yakılan

Bedeni mahvolup ruhu sıkılan

Hasret rüzgârıyla her an yıkılan

Bu güçsüz kalemim acıyı yazar

Ümitler tükenir hep azar azar

Esrik gövdem bazen köşeye sızar

Yollarıma pusu kurdun be gülüm

Nasıl etkilendim kurşun sözünden

Çarmıha gerildim senin yüzünden

Bunlar olmaz idi sevsen özünden

İçimde mâtemin kapkara rengi

Yıllarca direndim, kaybettim cengi

Bulamadım solda ritmi, ahengi

Yokluğun âdeta nefes aldırmaz

Kırışmış yüzümü asla güldürmez

Beni süründürür ama öldürmez

Benzettin bülbüle, düşürdün zâra

Dönersen kapanır açtığın yara

Kalmasın hayâller başka bahara