Geçemediğim sınırların ardından sesler geliyordu. Sanki yanı başımdaydı milyonlarca insan. Sonra, sonra bu sesler bir fırtınanın şiddetinde dağıtıp her bir yeri, kayboldular.
Karanlıktı, üşümeye de başlamıştım. Sessizliğin ardına bir çığ gibi düşen tuğlalar, beton parçaları ve rutubet kokusu. Sanki derin bir uykudaymışçasına her şey birbirine girmişti adeta. Devrilmiştim, umudumu inançlarımla ayakta tutmaya çalışıyordum. Avutulmamış bir yalnızlıkla kısıkta olsa bir ses bekliyordum. Sanki yüreğimi açsam aydınlanacaktı dünyam. Sanki elimi uzatsam duracaktı zaman. Sanki… Sanki, nefessiz kalacaktı bu can.
Ve bir filiz yükseldi göğe doğru. Bir yudum su verdiler hayatın pınarından. Koklamaya kıyılamayan bir çiçekti. Bakışları keskin, sözleri tedirgin ve elleri yüreğinde… ve ayakları çıplaktı… Sonsuzluğa akan bir çift göz, korkularından arta kalan bir çift söz, nice sevgileri kucaklamış avuçlarıyla yamalı entarisi sırtında.
Gözlerinin alamadığı bir sancı, sözlerinin varamadığı ayrılıklarda. Sessizliğe atılan çığlığın içinde acı öfke ve gözyaşı. Bilmem kaçıncı kez yakalayıp umudu, avuçlarından kayan o anı şimdi acı dolu bir anı…








Not: Depremlerde yitirdiklerimiz ve yitirilmişliklerimiz anısına...