Karanlığın doğurduğu o sancıyla,
Zamanın titrek aralıklarına sıkışır acım.
Şafağa bir adım kala,
Doğanın, acımasızlığına saldığım gözyaşlarımı
Toplayıp çocukların avuçlarından
Anne gibi okşarım; yanarım…
Sanki içimde bin yıllık acı saklarım.

Taş kesilmiş bir şehrin girdabında
Koyu yeşil akan kanlar gördüm
Dosta, düşmana, sevdalıya
Çığlıklar büyüttüm içimde.
Yerin yedi kat altından ufak bir fısıltıydı sadece.
Ve, ruhum özgür şimdi
Adımlarını hissediyorum
Biliyorum oradasın, biliyorum çığlıklardasın…