Rabb’imize döndürüldüðümüz gün, dünya hayatýndaki tüm konuþmalarýmýzý, davranýþlarýmýzý ve görüntülerimizi içine alan bir kitap verilir elimize. Bütün yapýp-ettiklerimiz bize gösterilir. O kitap küçük-büyük demeyip her þeyi sayýp döker.

Ýman edenlerin kitabý sað ellerine, iman etmeyenlerin ise sol ellerine verilir. Kitabýný sað eline alan mutludur. Önünde ve sað yanýnda ýþýk vardýr. Cennet ehli olduðunu þiddetle umut eder. Zaten ölüm anýnda da canýnýn ölüm melekleri tarafýndan güzellikle ve selamla alýnmasýndan her þeyin zincirleme çok iyi gideceðini anlamýþtýr. Ýnsan ölüm anýnda canýnýn yanacaðýný, korkacaðýný düþünür. Ancak Allah, ölüm þekli nasýl olursa olsun, iman sahibine bu duygularý hissettirmez. Çünkü imtihaný bitmiþtir ve artýk zorluk, sýkýntý ve çilenin bir gereði yoktur.

Ahirette de herhangi bir korku, ürperti, tedirginlik yaþamak iman sahibi için söz konusu deðildir. Ancak küfrün, tam aksine yaþadýðý her an sýkýntý, acý ve azaptýr. Canýnýn, yüzüne ve sýrtýna vurularak alýnmasý ayrý bir acýdýr, ahirete gidiþ aný ayrý bir acýdýr, cehennemin kenarýnda beklediði an ayrý bir acýdýr, sürüklenerek ve aþaðýlanarak yüzükoyun azaba götürülmesi apayrý bir acýdýr. Bundan sonra onu bekleyen ise yüreklere týrmanan, piþmanlýk dolu sonsuz bir acý ve sonsuz bir azaptýr.

Dünyada yaþanan hiçbir azap ve hiçbir acý, kapýlarý sonsuza kadar kilitlenmiþ o mekandakiyle mukayese bile edilemez. Her hücresi acý duyar insanýn. Azabý beþ duyusuyla yaþar. Gözleri en iðrenç görüntüleri görür, kulaklarý en iðrenç sesleri iþitir, burnu en iðrenç kokularý alýr, dili en iðrenç tatlarý tadar, derisi kavurucu azabý hisseder. Yok olmayý ister ancak ne ölü ne de diridir.

En büyük acý da azabýn bitmeyecek olduðunu bilmesidir. Sonsuza kadar piþmanlýkla ve ümitsizce acýyý yaþayacak olmasýdýr. Bu acýnýn ne bir benzeri ne de çýkýþ için bir yol yoktur…