Kýrmýzý Sedef Küpeler / 2. Bölüm

Düðünün yapýldýðý meydana geldiklerinde, kalabalýðýn içinde hüznünü unutmaya çalýþtý Sedef. Her zaman yaptýðý gibi sahte gülümsemesini yerleþtirdi yüzüne.
‘’Kendime sahte miyim?’’ demeden edemiyordu iç sesi.
Yýllarca onunla evlenmek isteyen herkese yüz çevirmiþ, yaklaþanlara hayýr demiþti. Annesinin evlen artýk, yuvaný kur ýsrarlarýný bile duymazdan gelmiþti. Nasýl evlenirdi? Ona ihtiyacý olan yeðenlerini, annesini býrakacak olsa zamanýnda gitmez miydi peþinden? Ya gitseydi her þey deðiþir miydi? Ne kadar da çok zaman geçmiþti. Evlenmiþ yuva kurmuþ diyenlere gülüp geçmiþti en baþta. Fotoðraflarýný gördüðünde bile inanmamýþtý bir yaný. Belki ulaþamayacak, belki dokunamayacak, belki hiç yaþayamayacaktý. Ama içindeki sevgiyi söküp atamazdý.
‘’Bir gün geleceksin ve geldiðinde o küpeleri de kulaðýmda bulacaksýn.’’ demiþti bir gece, elinde eski bir fotoðrafý, aðlamaktan þiþ gözlerini yumarak.
‘’Ondan sonra çýkaracaðým o küpeleri ve senin gözlerinin önünde atacaðým. Ruhlarýmýz iþte o zaman özgür kalacak.’’
Ant dinçmiþ, söz vermiþti kendine. Söz vermiþti…

‘’Aman kýzým kaldýn kazýk gibi. Yürüsene…’’ demesiyle Nazan’ýn sýyrýldý düþüncelerinden. Mahallenin gençleri bir masaya oturmuþtu. Onlara ayrýlan sandalyelerden birine oturduðunda yine o tanýdýk maskesi yerleþti yüzüne. Nasýlsýn, neler yapýyorsun, görünmüyorsun sorularýna cevap vermekle geçti ilk dakikalar. Nazan erkek arkadaþý gelince gözlerden uzak bir köþeye çekildi. Yalnýz kalmýþtý yine iþte, yapayalnýz…

Düðün hareketlendikçe içine yerleþen huzursuzluk daha çok büyüyordu. Oynamak için ýsrar edenlerden kaçmak için mahalle büyüklerinin oturduðu masaya doðru gitti. Ayþe teyze yine romatizmalarýndan þikayetçiydi. Ama bastonla da olsa gelmiþti düðüne. Annesine ne kadar çok üzüldüðünü anlattý uzun uzun. Onu ne çok sevdiðinden bahsetti Ayþe teyze.
‘’Ama yapýlacak bir þey yok iþte kýzým takdiri ilahi. Sende hayatýný feda ediyorsun be kýzým. Evleniverseydin þu Behzat ile. Adam seni yýllardýr ister. Ananý da yeðenlerini de kabul ediyor. Niye evlenmiyorsun?’’
Ýþte yine istemediði konu açýlmýþtý. ‘’Kýsmet deðilmiþ Ayþe teyze.’’ diyip kestirip atmak istedi. Ama yaþlý kadýn sürekli Behzat’ýn güzel huylarýndan, iyi bir kýsmet olduðundan bahsediyordu. Bir an birkaç masa ötelerinde oturan Behzat’a takýldý gözü. Düðüne geldiðinden beri onu takip ettiðini biliyor ama umursamaz davranýyordu Sedef. Bir yolunu bulup kibarca kalktý masadan.

Sesten baþý kazan gibi olmuþtu. Düðünün yapýldýðý bahçeden sokaða doðru yürüdü. Biraz sakin bir köþede oturdu kaldýrýma. Mahallenin çocuklarý düðünü fýrsat bilip çatapat patlatýyorlardý yine. Bir süre onlarý izledi içindeki huzursuzluk ile birlikte.

‘’Neler oluyor kýzým sana. Alt tarafý küpe iþte, bu kadar üzülmeye deðer mi? Ne oldu bir gün takamadýysan. Yok… Yok… Söz verdim kendime o küpeler hayatýmdan, o gelene kadar çýkmayacak. Ona verdiðim sözden daha deðerli kendime verdiðim söz. O sözünü tutmadý. Gelmedi. Gelmek istemedi. Ama ben kendime verdiðim sözü tutacaðým. Onu artýk sevmediðimi kendi gözleriyle görmeli. Bir çýrpýda çýkarýp yere atýp üstüne basmalýyým.’’ Güldü kendi kendine.
‘’Kandýrýyorsun yine kendini. Yediremiyorsun bak iþte. Evet, kendine söz verdin. Ama bal gibi de, onun o küpeleri hala kulaðýnda görmesini istiyorsun. Onu hala sevdiðini bilsin istiyorsun. Hala seviyorsun be kýzým, hala o adamý seviyorsun.’’

Telefonunun çalmasý ile kendine geldi. Nazan telefonun bir ucunda bas bas baðýrýyordu sen nerdesin diye. Ona hava almaya çýktýðýný söyleyince gür bir kahkaha atmýþtý Nazan.
‘’Sanki düðün içerde oluyor. Hay be senin küpelerine… Çabuk gel buraya seni biriyle tanýþtýracaðým.’’
Son dediklerini doðru düzgün anlamadý ama kalktý yerinden. Dalgýn dalgýn yürürken arkasýndan gelen sesle irkildi.

‘’Sedef, Sedef… Sen misin? Ýnanamýyorum ya aynýsýn. Hiç deðiþmemiþsin.’’

Sedef birden ne olduðunu anlayamadý. Ayla’ydý bu… Ayla, onun kýz kardeþi. O gittikten iki sene sonra yanýna aldýrmýþtý ailesini. Ayla ile vedalaþýrken sessizce sarýlýp aðlamýþlardý. Nasýl unuturdu o günü. Onunla ilgili son umutlarýnýn sessizce hayatýndan gidiþini…

Birden bütün vücudunun titrediðini ve yüzünün kýzardýðýný hissetti. Bir eli istem dýþý kulaðýna gitmiþti.
‘’Ya buradaysa?’’
Ayla ile farkýnda olmadýðý ayaküstü sohbetinde gözleri sürekli etrafýndaydý. Ýçindeki huzursuzluk yerini endiþelere ve korkulara býrakýyordu ki bu en son istediði þeydi. Ayla’nýn sürekli konuþmasýndan ona soru sormasýný engellediðini düþünüyordu.
Ayla ayný hýzla konuþmasýna devam ederken birden ‘’Haydi ben içeri gideyim. Bizimkiler gideli yýl oldu. Ararlar þimdi beni.’’ diyerek sýkýca sarýldý Sedef’e.
Onunla vedalaþýrken bende içeri gidiyorum diyemedi Sedef. Ayla’nýn yanýndan uzaklaþmasýyla öylece kala kaldý sokaðýn ortasýnda.

‘’Küpelerim!’’

****
Devam Edecek...
07 Kasým 2007