Alev aldı göz pınarlarım.
Gözümü açtığım her sabah ateş sarısı,
Alt katta ki çiçekçi kuruyor tezgahını,
Gelmiyor burnuma çiçeklerin kokusu.
Sabahları hep gölgeli sokaklar.
Birbirine sokulmuş eski binalar,
Sevmiyorlar sanırım ne ışık nede rüzgarı.
Kocaman dikine pencereler.
Sevdirmeye çalışıyorlar kendilerini,
Sandunyaları renkli, en çokta kırmızı .
Bir öfke kabarıyor içimde,
Akşamdan kalma.
Bir şeyleri özlüyorum tarifsiz,
Sanki kokusu biraz babama benziyor,
Birazda babamın toprağına..
Büyümek;
Utanmak aslında,
Durduk yere ağlamaktan.
Yukkunmak;
Takılınca bir şeyler boğazına..
Şehirler benzetiyor zamanla,
İnanın kendine insanı.
Babam sıcak, buğday kokan topraklardı.
Ondan üşüyorum sanırım.
böyle hep soğuk sabahları.
ü.seyhan
(
Babam Sıcak Buğday Kokan Topraklardı başlıklı yazı
Ümit Seyhan tarafından
27.03.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
