Deðerli Kardeþim Adem,

Sitemizde bu sabah þöyle bir dolaþýrken kardeþin Zekeriya’ya ithafen yazmýþ olduðun þiirini gördüm ve okumaya baþladým. Okurken de gözyaþlarýmý tutamadým. Gözlerim sel oldu adeta. Sebebini soracak olursan, uzun bir hikâye. Ama yine de ben çok fazla baþ aðrýtmadan özetlemeye çalýþayým.

Sene 2005… Henüz daha emekli deðilim. Büyük aðabeyim tarafýndan gelen bir haber, beni can evimden vurmuþtu. Çok sevdiðim annem beyin kanamasý geçirmiþti. Hayatý boyunca her türlü çilelerimize göðüs geren kadýn, damla damla sona doðru yaklaþýyordu. Biz de çaresizce onun yüzüne bakmakla yetiniyorduk. Bütün müdahalelere raðmen anamýzý kurtaramadýk ve sýcak bir Temmuz öðlesinde Hakkýn rahmetine kavuþtu.

Ana, baba ve çocuklar üçgeni içinde baþýmýza gelen ilk ölümdü. Babam ve aðabeylerim çok periþandý. Ben ise þaþkýnlýk, heyecan ve bitkinlik karýþýmý bir ruh hali içinde annemin cansýz vücuduna bakýyordum.

Evet Adem Kardeþim,

O saatten itibaren hiçbir þey eskisi gibi olmadý. Ama büyük aðabeyimin yaþamýþ olduðu üzüntü, hepimizden fazlaydý. Nitekim içinde yaþattýðý kahýr fazla sürmedi. Yüreðindeki baþkalýklardan da öte, bünyesinde de baþkalýklar oluþtu. Günden güne eridi. Üniversitedeki uzmanlarýn hiçbiri çare bulamadýlar derdine.

Ýbreler ayný senenin Aralýk ayýný gösterdiðinde o da bizi can evimizden vurarak aramýzdan ayrýlmýþtý. Yani senin anlayacaðýn ayný sene içinde dört ay aralýkla evimizde iki büyük çýnarý kaybetmiþtik.

Kaybettiðim bu iki güzel insandan sonra, çok sevdiðim mesleðime fazla devam edemedim. Öðretim yýlý sonunda emekliye ayrýldým. Daha doðrusu emekliðe ayrýlma zorunluluðu hissetim kendimde. Çünkü öðrencilerimle istediðim iletiþimi kuramýyordum.

Benim için dünya baþka bir dünya, insanlar baþka bir insandý artýk.

Emekliye ayrýldýktan sonra kendimi tamamen þiirin kollarýna attým. Ýçimdeki acýyý örselemek istercesine yazýyor, yazýyor ve durmaksýzýn yazýyordum. Sanki birþeyleri unutmak, hatýrlamamak adýna geçmiþten kaçmak istercesine mýsralar karalýyordum.

Bu anlayýþ beni tamamen toplumdan uzaklaþtýrdý. Kendimi içe kapatmamý saðladý. Hassasiyetlerim arttýkça artmaya baþladý. Bana yapýlan yapýcý eleþtirileri dahi “ hakaret “ olarak algýladým.

Daha sonra sizlerle tanýþtým. Gerçek hayatta da kýsa soluklu da olsa beraber olduk. Sitemizin bana vermiþ olduðu deðerden dolayý çok da mutlu oldum. Ama ben de insaným Adem kardeþim ve de benim de eksiklerim,hatalarým ve günahým olabiliyor. Hiçbir zaman için kendimi sütten çýkmýþ ak kaþýk olarak görmüyorum.

Ancak yola çýkýþlarýmda, dostluklar kuruþumda ve iletiþimler yaþadýðýmda hiçbir zaman art niyetli olmadým, yapým gereði olamam da…

Deðerli Kardeþim,

Aslýnda þiirinin altýna birkaç cümleyle yorum yazarak, þiirinin bende býraktýðý etkiyi anlatabilirdim. Ancak anlatmak istediklerim sadece þiirinle sýnýrlý kalmadýðý için ve de bütün dostlarým beni daha yakýndan tanýsýnlar diye böyle bir mektubu yazmayý uygun gördüm.

Sevgili Kardeþim,

Kalp kýrmak çok kolay, yapmak ve tamir etmek çok güçtür, bunun bilincindeyim. Ama yine de ben bu konuda katký yapmak istiyorum. ÞÝMDÝYE KADAR ÝSTEMEDEN DE OLSA KIRDIÐIM DOSTLARIMDAN ÖZÜR DÝLÝYORUM.

Onlara þahsýn aracýlýðýyla elimi uzatýyorum, isterlerse onlar da bana ellerini uzatsýnlar.

Deðerli Adem Kardeþim,

Satýrlarýmý bitirirken son cümlelerim de þunlar: Birbirinizin kýymetini bilin. Sen de, Zekeriya da yüreði tertemiz insanlarsýnýz. Sevdiklerini kaybettiðinde bunun deðeri anlaþýlýyor ama iþ iþten geçiyor.

Ýþ ve özel hayatýnda baþarýlar diliyor, hem senin hem de kardeþin Zekeriya’nýn gözlerinden öpüyorum. Selam ve sevgilerimle. Aðabeyiniz Ömer Öner