Deðerli Kýzým,

“Cafer’im Koþ Bez Getir “ isimli þiirime yaptýðýn yorumun ardýndan, yorumuna cevabýmý (yazacaklarým bütün dostlarýmý ilgilendirdiðinden ) bu sayfaya yazmak zorunda kaldým.

Deðerli Kýzým,

Asýrlardan bu yana edebiyatýmýzda “argo” kullanýlmalý mý, kullanýlmamalý tartýþmalarý süre gelmiþtir. Keþke elimizde hassas bir terazi olsa da argoyu ne kadar söyleyip söylemeyeceðimizi kestirebilseydik! Ama öyle bir terazi olmadýðýna göre, tartýþmaya açýk olan bu konuda ben de birkaç kelam etmek istiyorum.

Bak Kýzým,

Þiir, sadece sevdanýn terennüm edildiði mýsralar yýðýný deðildir. Þiirin vadisi oldukça geniþ ve cazibesi çok yüksektir. Çok þeyleri, elinizdeki az malzemeyle anlatma sanatýdýr diyebiliriz þiiri.

Hal böyleyken, þiirimizin potasýna sadece içimizde yaþadýklarýmýz girmez. Bir de kiþinin dýþýnda bir dünya vardýr. Onu da yok farz edemeyiz. Yani kimi þair, kendi iç seslerine yönelerek her þeyi soyut anlatabileceði gibi, kimi þair de  hayatýn gerçeklerini bize somut olarak aktarabilir.

Deðerli Kýzým,

Ýþte mesele burada baþlýyor. HAYATIN GERÇEKLERÝNÝ SOMUT OLARAK NASIL ANLATACAÐIZ? “

Senin de bahsetmiþ olduðun gibi þiirsel bir dille, mýsralarýn özüne “argo “ kelimeler koymayarak mý? Yoksa “argo “ kelimeleri koyarak mý?  Bu konu, geçmiþte olduðu gibi günümüzde de tartýþmaya çok açýk. Öyle ya ne fiziði reddedebiliriz, ne de metafiziði…

Yani hayatýn gerçekleri de, hayallerimiz de bizim için son derece önemlidir. Hatta kimi zaman küçümsediðimiz hayallerimiz bile hayatýn gerçeklerine yön verebilir.

Þimdi gelelim þiirime:

“Cafer’im koþ bez getir, deðerler mis kokuyor. “

 Þiirime aldýðým bu ayak, sokak aðzýnda söylenilen bir sözden hareketle dile getirilmiþtir. Ýnan ki kýzým, þiirimi asmadan önce tereddütlerim oldu. Hatta site yönetimine “ Uygun görmezseniz silebilirsiniz. “ dedim. Þimdiye kadar yazdýklarýmýn dýþýnda söylemlerle dile getirmiþtim þiirimi. Tedirgin olmadým dersem yalan söylemiþ olurum.

Ama sonunda madem ki iç seslerimizi yansýtarak paylaþým içine girmek istiyoruz, öyleyse asayým dedim ve beklemeye koyuldum. Olumsuz bir tepkiyle de karþý karþýya kalmadým.

Evet Deðerli Kýzým,

Deðerlerimiz günden güne yok edilmeye çalýþýlýyor. Millet olarak hassasiyetlerimiz gittikçe azalýyor. Yurdumuzun tarlasýna durmadan felaket tohumlarý ekiliyor. Güzellikler gittikçe kayboluyor. Her þey aslýný yitiriyor. Toplum olarak robotlaþmaya doðru amansýz bir yolculuk yapýyoruz.

Ýþte bütün bu hassasiyetleri þiir diliyle kaleme almaya çalýþtým. Tabii ki bu çürüyüþ ve eriyiþ, yüreðimde öfke ve nefret kasýrgalarý oluþturduðu için, bir an “Pervane Üslubu” nu terk ederek “ Ömer Öner “ olarak haykýrmaya baþladým. Ýstemesem de “argo “ kelimeler kalemime dökülüverdi.

Gelelim “ argo” yla ilgili düþüncelerime: EDEBÝYATIN EDEBÝNÝ YOK ETMEDEN KULLANIRSAK, KÝMÝ ZAMAN YARARLI OLACAÐI KANAATÝNDEYÝM.

Deðerli Kýzým,

Senden bir büyüðün olarak beklentim þu: Zamanýn müsait olduðunda, bu yazýmda ele aldýðým þiirimi, kritiðine taþýrsan sevinirim. En azýndan konunun hassasiyeti diðer dostlarýmýz tarafýndan da kaleme alýnýr.

Çalýþmalarýnda baþarýlar diliyorum, gözlerinden öperim yavrum. Aðabeyin Ömer Öner