Von Goethe“Hiç kimse kollarýnda bir çocuk tutan anne kadar muhterem ve saygýdeðer deðildir” diyor. Annelik, insanlýðýn en ulvi sanatlarýndan birisidir. Çünkü ele aldýðý ham madde insan yavrusudur. Onun býrakacaðý eser hiçbir sanatkârýn eseriyle ölçülemez. Ýþte bu nedenden dolayý da anne olmakla, annecik olmak arasýndaki farký ayýrt etmek gerekir. Anne; çocuðunun sorumluluðunu üstlenerek, onu geleceðe saðlam bir karakter ve güven duygusuyla taþýyan cennet tebessümüdür. Annecik ise, çocuðunun sorumluluðundan habersiz saldým çayýra Mevla’m kayýra mantýðýyla çocuðunu büyüten çocuklu kadýndýr.

Sanýyorum anne olmak deyince yine birçoðumuz çocuk doðuran kadýn olarak anlýyoruz. Evet doðrudur anne, çocuðu olan kadýna denir. Ancak burada çocuðunu doðurduktan sonra onu karakol, hastane ve cami gibi sosyal korumada öncülük görevi görecek yerlere býrakacak bir vicdandan yoksunlaþmýþ bir kadýna anne denilemeyeceðini düþünüyorum.

“Cennet annelerin ayaklarý altýndadýr” Peygamberimiz bu sözüyle anneliðe, cennetin ayaklarýnýn altýna serilecek kadar yüce bir mertebe vermiþtir. Ama unutulmamasý gereken unsur; çocuklarýna cennet olabilen veya cennetin kokusunu onlara duyurabilen annelerdir, ayaklarýnýn altýna cennetin serildiði anneler. Cennet; Allah’ýn kullarýna tebessümü, hoþgörüsü ve affediciliðinin bir tecellisidir. O halde annelik de çocuklara karþý bir cennet tebessümü olabilmelidir. Ýþte bu noktada yüreðinde tatlý bir meltem rüzgarýyla sevgi coðrafyasý oluþturan annelerdir, cennetin ayaklarý altýna serilen anneler.

Ama bununla birlikte yürek iklimini kuraklaþtýrarak, sabýrsýzlýk dikenleriyle veya ilgisizlik lavlarýyla çocuklarýna karþý duyarsýzlaþan çocuklu kadýnlar anneciktir. Ýþte bu anne özelliklerinden bazýlarýný sunarak, cennet olmaya layýk anneler yetiþtirmeye bir nebzede olsa katký da bulunmak istiyoruz.

Bazý anneler veya yetiþkinler aðlayan çocuðun kucaða alýnmasýný “alýþma” olarak nitelendirerek, kendi kendine susuncaya kadar kucaklarýna almamaya özen gösterirler. Böylece çocuðu daha bebekken eðittiklerini zannederler. Ancak kulaklarýna fýsýldayan rahatlýk zaafýna yenik düþtüklerini bir türlü kabul etmek istemezler. Çünkü sizler ey anneler ve yetiþkinler bir çocuðu en fazla iki yýl kucaðýnýzda taþýyabilirsiniz. Ondan sonra siz isteseniz de o kucaðýnýzda durmayacak kadar dinamikleþmiþ olur. O halde çocuðun aðýtýna kulak verelim. O ifadesiz çýðlýðýyla aslýnda bizlere bir çok þeyi ifade etmektedir. Bunlardan en önemlisi de; çocuðun güven duygusu ihtiyacýný dile getiriyor olmasýdýr. Bu noktada kucaða alýnmayan ve aðlamaya mahkum edilen bir çocuðun geleceðine güvensizlik ekilmekten baþka bir þey yapýlmamýþtýr. Çünkü aðladýðýnda kendisini yanýnda olmasýný arzu ettiði kiþiler kýsa bir rahatlýk uðruna kendisini yalnýz býrakmýþlardýr. Ýþte bu duygu çocuklarýn yetiþkinlikte de içine kapak bir kiþiliðe sahip olmalarýný saðlayacaktýr. Anneler çocuklarýný bu tür güvensizliðe asla mahkum etmezler.

Annelere yüklenen bir diðer önemli misyon ise çocuklarýný þiddetin her türlüsünden korumasý ve buna karþý önlem almasýdýr. Tabi bu konuda ilk önce kendisi duyarlý olmalý ve þiddet unsuru taþýyan her türlü duygu, düþünce ve davranýþtan kaçýnmalýdýr. Çünkü annelik sadece biyolojik bir eylem olarak adlandýrýlamaz.

Çocuðumuz yaramazlýk yaptýðý zaman, onu baþýmýzdan savmak için, televizyonun karþýsýna savunmasýz bir þekilde mahkûm etmemeliyiz. Çünkü küçük yaþlarda özellikle hayal dünyasý geniþ olan çocuklar onlarý taklit etmeye ve onlar gibi davranmaya aþýrý bir merak duyarlar. Pokemonlarý seyreden birçok çocuðun onlar gibi uçmaya kalktýðý için sakatlandýklarýný ve öldüklerini bir çok defalar duymuþuzdur. Televizyon elbette çocuklarýn ilgi odaðý ve dikkatlerin yoðunlaþtýðý bir alettir. Yetiþkinler kendilerini bundan alýkoyamazken küçüklerden bunu beklemek tabi ki doðru olmaz. Ýþte bundan dolayý en azýndan programlar açýsýndan seçici olmaya, eðitici, eðlendirici, düþündürücü ve ayný zamanda insanlýðý, doðayý ve hayvanlarý sevdirici olanlara yönlendirmek gerekmektedir.

Anne özellikle çocuðun geliþim süreçlerini yakýndan takip edebilecek bir donaným sahibi olmalýdýr.. Üç yaþýn altýndaki çocuðunu TV karþýsýna býrakmanýn onu dikkat eksikliðine ve hiperaktiviteye yönlendirdiðinin bilincinde olarak, gerçek sevgileri yüreðinin sýcaklýðýyla ona sunmalýdýr.

Bununla birlikte anne; hayatý bir bütün olarak çocuðuna gösterebilendir. Annecik ise mükemmeliyetçi bir yaklaþýmla kendisisini kusursuz sunan çocuklu kadýndýr. Bu yaklaþým ise çocuðun geliþim süreçlerinde annesine güvenini sarsacak bir olaydýr. Çünkü çocuk geliþim sürecinde kusursuz insanýn olmadýðýný kendi tecrübeleriyle görecektir. Bu da yanlýþlara karþý nasýl davranacaðý noktasýnda onu çeliþkili bir davranýþa sürükleyecektir. Gerçek anne yanlýþlarýna karþý özür dilemesini bildiði gibi, güzel davranýþlara karþý teþekkür etmesini öðretebilendir.

Anne çocuðunun geliþim sürecinde yaptýðý yanlýþ davranýþlara azar ve öfkeyle deðil de hoþgörüyle yaklaþmasýný bilendir. Böylece çocuðun insanlara karþý hoþgörülü olarak yetiþmesini de saðlamýþ olacaktýr.

Anne çocuðuna zaman ayýrabilendir. Onunla çocuklaþan ve onunla oynamasýný bilendir. Bu þekilde ona ailenin sýcaklýðýný sunarak dýþarýnýn cezp edici korkunçluðundan onu koruyabilecektir. Aksi takdirde çocuk evde göremediði ilgi ve sýcaklýðý dýþarýnýn göz kamaþtýrýcý yansýmasýnda örtülen tehlikelerinde arayacaktýr.

Anne çocuðu sorumluluk taþýyacaðý konularda sorumlu tutarak onun kendisine güven duygusu geliþtirmesine zemin hazýrlayabilendir. Annecik ise çocuðuna güven duymayarak her iþi kendisi yapýp, sonra da onu beceriksizlikle suçlayandýr.

Ýþte bu noktalarý göz önünde bulundurduðumuz zaman anneyi kýsaca þöyle tanýmlayabiliriz; sorumluluðunu taþýyabileceðine kanaat getirdikten sonra bir çocuða sahip olmayý düþünerek onun maddi, manevi bütün sorunlarýna karþý pozitif bir donaným içinde olan cennet tebessümüdür. Ne mutlu cennet tebessümü olabilen çocuklu kadýnlara