Online Üye
Online Ziyaretçi
Çoğumuz kendimize ait olan şeylerin en büyük, en güzel, en kutsal, en değerli, en sevimli, en hoş, en…en… olduğunu düşünürüz; hatta düşünmekle kalmaz iddia da ederiz. Mesela:
Benim aşkım “en” büyüktür. Romanlarda bile böyle bir aşka rastlayamazsınız..
Benim sevgilim “en” güzeldir. Afrodit bile onun yanında sönük kalır.
Benim dinim “en” kutsaldır. Diğer dinler onun yanında batıldır.
Benim annem “en” fedakardır. Başkalarının anneleri onun eline su bile dökemez.
Benim babam “en” beceriklidir. Diğer babalarla mukayese bile edilemez.
Benim arabam “en” hızlıdır. Diğer arabalar onun yanında kağnıdan farksızdır.
Benim kardeşim “en” sevimlidir. Öteki çocuklar onun yanında çirkin kalırlar.
Benim yazılarım “en” çok okunandır. Başkalarının yazdıkları da yazı mı ki…
Benim çocuğum “en” zekidir. Zaten öğretmeni de onun için “çok zeki bir çocuk, ama çalışmayı sevmiyor” demişti. ( Velilerin üzerine balıklama atladıkları bir öğretmen yalanı… )
Benim arkadaşım/dostum “en” vefalıdır. Başkalarınınkiler arkadaş/dost mu yoksa düşman mı belli değil!
Benim tebam “en” sadıktır. Açlıktan ölseler bile gıkları çıkmaz.
Benim valim “en” çalışkandır. Halka kömürü bile kamyona binip götürür ve kendi elleriyle dağıtır.
Benim partim “en” …..
Benim bakanım “en”….
Benim evim “en”….
Benim köpeğim “en”…
Benim ….. “en”….
Benim “en” ….
….. “en”….
….”en”…
****
Nereden çıkıyor bu “en”ler. Tabii ki “Ben”den!