Ýnsan gaybý bilemez; karþýlaþtýðý olayýn yalnýzca bir yönünü görür ve o yönüyle doðru bir deðerlendirme yapmasý da zordur. Allah’ýn yarattýðý kaderde sebepler de sonuçlar da þahit olunan süreç de çirkinlikten, eksiklikten, kusurlardan münezzehtir, zulmedici deðildir. Þer gibi görünen de batýnýnda güzellik ve hayýr içerir. Ýnsan, olaylarýn zahirinde kalýr zulmeder ancak ilahi kader gerçek sebeplere bakar, adildir.

Her hadisede iki sebep olduðunu ifade eder Bediüzzaman. Ve þöyle söyler: " Ýnsanlar zâhirî gördükleri illetlere hükümlerini bina eder, kaderin ayn-ý adaletinde zulme düþerler. Meselâ, hâkim seni sirkatle(hýrsýzlýkla) mahkûm edip hapsetti. Halbuki sen sârýk(hýrsýz) deðilsin. Fakat kimse bilmez gizli bir katlin(cinayetin) var. Ýþte, kader-i Ýlâhî dahi seni o hapisle mahkûm etmiþ. Fakat kader, o gizli katlin için mahkûm edip adalet etmiþ. Hâkim ise, sen ondan masum olduðun sirkate binaen mahkûm ettiði için zulmetmiþtir. Ýþte, þey-i vâhidde(tek þey) iki cihetle kader ve icad-ý Ýlâhînin(Allah’ýn yaratmasý) adaleti ve insan kisbinin(çalýþmasýnýn) zulmü göründüðü gibi, baþka þeyleri buna kýyas et. Demek, kader ve icad-ý Ýlâhî, mebde’(baþlangýç) ve müntehâ(sonuç), asýl ve fer(detay)’, illet(sebep) ve neticeler itibarýyla þerden(kötülükten) ve kubuhtan(çirkinlikten) ve zulümden münezzehtir." Kýsaca; "beþer zulmeder, kader adalet eder."

Peygamberimiz(asm), “Allah, zâlime muhakkak ki mühlet verir de onu yakalayacaðý zaman, göz açtýrmadan aniden yakalar.” sözlerinden sonra, þu ayeti okur: “Onlar, zulüm iþlemektelerken, ülkeleri (veya nesilleri) yakaladýðý zaman... Rabbinin yakalamasý iþte böyledir. Gerçekten O’nun yakalamasý pek acý, pek þiddetlidir.” (Hûd Suresi, 102) (Buhâri, Müslim, Birr)

Zalimler aralarýnda kötülükleri örgütleyip-düzenler kurarlarken de, baský planlarý yaparlarken de, Yüce Allah onlarý görür ve iþitir. “Allah’ý sakýn zulmedenlerin yapmakta olduklarýndan habersiz sanma, onlarý yalnýzca gözlerin dehþetle belireceði bir güne ertelemektedir.” (Ýbrahim Suresi, 42)

Müminler bütün bunlarýn bilincinde olarak Rabb’lerinin yardýmýný ve desteðini umut ederek çaba gösterirler. Sonsuz adalet sahibi olan Allah, elbette ki zulmedenler üzerinde de adaletini tecelli ettirir.

Ama zulmedenler, kendilerine söylenen sözü bir baþkasýyla deðiþtirdiler. Biz de o zalimlerin yaptýklarý bozgunculuða karþýlýk, üzerlerine gökten iðrenç bir azap indirdik. (Bakara Suresi, 59)

Ancak kimi zaman zalim cezasýný görmeden, mazlum da hakkýný alamadan ölüm gerçekleþir. Bu durum Allah’ýn adaletine –haþa- aykýrý gibi görünse de O’nun asýl adaleti Bediüzzaman’ýn, “Zalim izzetinde, mazlum zilletinde kalýp buradan göçüp gidiyorlar. Demek bir mahkeme-i kübraya býrakýlýyor” ifadesiyle en büyük mahkemede tecelli eder.

Zalimlerin tüm zulümleri, Allah huzurunda sorgulanma günü kendilerine geri döner. Ancak o gün, “…zulmedenlerin ne mazeretleri bir yarar saðlayacak, ne (Allah’tan) hoþnutluk dilekleri kabul edilecektir. (Rum Suresi, 57)

Zalim mutlaka yaptýðýnýn karþýlýðýný alýr. Zayýf býrakýlmýþlar için kazdýðý kuyuya sonunda kendisi düþer. Allah sonsuz adildir. Ve o gün, "… zulmedenlerin yardýmcýlarý yoktur." (Ali Ýmran Suresi, 192)

“Ey zulümle bir kuyu kazan! Sen kendin için tuzak hazýrlýyorsun.” (Mevlânâ Celaleddin)