Karanlýklarýmýz anne karnýnda baþlar. Sonrasýnda eðitim mekaný olan dünyada, kimi zaman Yusuf gibi karanlýk kuyularda, kimi zaman Yunus gibi balýðýn karanlýk karnýnda; ancak hep Allah’ýn korumasý altýnda sürer hayatýmýz. Her türlü tehlikelerden kullarýný selamete çýkaran Allah, günü geldiðinde anne karnýndan çýkardýðý gibi, zifiri karanlýklardaki kulunu aydýnlýklara çýkarýr.


Dipsiz karanlýk kuyular, insanýn imtihan mekaný. Nasýl kurtulunur karanlýk kuyulardan?.. Bunun için Allah’a halisane teslim olmalý ve zorlukla imtihan edilirken sabýr göstermeli. Yaþanan tüm sýkýntýlarýn sonu gelir. Ýnsan, Allah’ýn kendisi için belirlediði, hayýr ve hikmet üzere yarattýðý her olayda Rabb’ini görmeli, O’nun için sabretmeli, umutvar olarak yardým dilemeli.


Yaþanan her musibet geçicidir, sonludur. Kulu aciz ve çaresiz kaldýðýnda, güç yetiremediðinde, Allah yardýmýyla yanýndadýr. O, kuluna þahdamarýndan yakýndýr ve yardým edenlerin en hayýrlýsýdýr. O, insanýn içinde gizlediklerini bilen, Kendisine yalvaranlarýn isteklerini veren, dualarýna icabet edendir.


Rabb’imizle baðýmýz her an diri olmalý; kopmamalý sarsýlmamalý. O’nunla aramýzdaki yakýn ve kesintisiz baðlantý, karanlýk girdaplarda boðulmaktan korur bizi. O’nu zikretmediðimiz, O’ndan uzak olduðumuz an zayýf düþeriz. Hz. Yunus (as), balýðýn karnýnda karanlýklar içindeydi ve eðer Allah’ý çokça anmasaydý, kýyamet gününe kadar orada kalacaktý. Ancak o sürekli Rabb’ini anmýþ, sonsuz merhamet sahibi olan ve kullarýna hayýr yollarý açan Allah’ýn yardýmýyla aydýnlýða kavuþmuþtu.


Milyarlarca farklý insanýn farklý beklentilerinin, farklý sorunlarýnýn, baþlarýna gelen farklý musibetlerin çözümü tektir; Allah’a yönelmek, O’nu çok sevmek... Ýnsan bütün sevgisini Allah’a vermediðinde, Rabb’ini gücü yettiðince sevmediðinde kalp bunalýr. Rabb’inin rýzasýný kazanma yolunda çektiði çileler, kalbi Allah aþkýyla dolu insaný inceltir, derinleþtirir.


Ýmtihan yaþamak Allah’ýn merhametindendir. Kendisini hatýrlatmasýdýr, bizi unutmadýðýnýn müjdesidir. Ve ne kadar zorluk isabet ederse, Allah’a o kadar yakýnlaþýr, imani açýdan olgunlaþýrýz. Yaþamýmýzda her þey kusursuz olmamalý. Bir þeyleri aþmalýyýz ki, Allah’ýn huzuruna temizlenmiþ, arýnmýþ olarak çýkabilelim. Üzerimize yaðan her yaðmurla daha da arýnýrýz. Yaðmasa, Rabb’imize aþkýmýzý ve sadakatimizi nasýl kanýtlayabiliriz?..


Allah’a karþý samimi olursak, O, vicdanýmýza doðru yollarý ilham eder. Ýþte o sesi dinleyip nefsani tutkularýmýzdan kurtulduðumuzda, pýrýl pýrýl imana kavuþabiliriz. Katýksýz imaný yaþadýðýmýzda ise Hz. Ýbrahim (as) gibi, ateþ dokunmayacaktýr.


Yaþadýðýmýz zorlukta kendimizi dipsiz bir kuyuda gibi çaresiz hissedip, çýkýþa ulaþamadýðýmýzda, karamsarlýða kapýlmamalýyýz. Þeytan, aydýnlýðý hiç göremeyeceðimiz yönünde karamsarlýk telkini verse de, o ne olacaðýný bilemez, sadece fýsýldar.


Unutmamalýyýz ki, yaþadýðýmýz olay ne denli zor da olsa, ardýnda mutlaka bir güzellik, bir hayýr vardýr. “Ayaðýn kýrýldý diye üzülme. Allah sana belki kanat verecek. Kuyu dibinde kaldýn diye kýrýlma, belki oradan bile bir kapý açýlýr" der Mevlana. Allah’a sýðýnýp, tam bir teslimiyetle teslim olduðumuzda karanlýk kuyularda yanan ýþýk, karanlýðý yarýp sabahý çýkaran Rabb’imizin lütfundandýr.