Bir kaðýt kalem alýn ve hayatýnýzda baðlý olduðunuz þeyleri yazýn. Þimdi sýrasýyla okuyalým.

Ýlk sýrada muhtemelen-varsa- çocuklarýnýz yer alýr.

Ýkinci sýrada eþiniz ya da sevgiliniz olmalý, deðil mi?

Daha sonra gelenler anne babanýz, kardeþiniz.

Burada da çok sevdiðiniz bir dostunuz sanýrým.

Beþinci sýradaki kiþiye göre deðiþir; hatta bazýlarý için ilk sýrada bile olabilir. Paranýz, eviniz, iþiniz, malýnýz-mülkünüz gibi...

Ya da hepsi bir yana doya doya yaþanmasý gerektiðini düþündüðünüz dünya hayatýna mý sýký sýký baðlýsýnýz?

Dünyaya bir kez gelindiðini bilmeniz nedeniyle mi hayata tutunuyorsunuz? Bilmiyor musunuz ki ahirete de bir kez gidilecek. O halde ahirete sýmsýký tutunmanýz gerekmiyor mu? Ki ahiret asýl ve sonsuz hayat iken dünya hayatý sonlu ve geçici. Sonsuz olaný býrakýp, sonlu olana mý yöneliyorsunuz?

Ýnsan yüzeysel baktýðýnda dünya hayatýnýn gerçeðini göremez; baktýðý açýdan ne kadarý görünüyorsa dünyayý o kadarý ile görür. Týpký halýdaki mayt gibi. Mayt için halý oldukça büyük bir mekandýr; tamamýný göremez. Dar görüþlü olan insan da ayný durumdadýr. Oysa insan dünyayý her cepheden görebilmelidir. Yüzeysel bakýnca, görüþ de çok sýð ve yüzeysel olur. O zaman insan acý çeker, yanlýþ yollara gider.

Tümünün geçici olduðunu, dünyadaki herþeyin deðerini yitirdiðini, yýprandýðýný, yok olduðunu bildiði halde, insan kendisini bunlara þiddetle baðlanmaktan alýkoyamaz. Sahip olduðu her þeyi bir gün býrakmak zorunda kalýp dünyadan ayrýlacaðýný bilir ancak yine de bu tutkulu baðlýlýðý sürdürür.

Ýnsan, Allah’ýn kudretini gereði gibi takdir edebilse, dünyaya dair herþeyin imtihan amacýyla kendisine verildiðini görebilir. Karþýlýðýnda yapmasý gerekenin de tüm bu nimetlerin gerçek sahibi olan Allah’a kulluk etmek ve þükretmek olduðunu anlayabilir. Ancak hýrsla dünyaya baðlanan kiþinin kavrayýþý körelir; çok daha hayýrlýsýnýn ve üstün nimetlerin bulunduðu sonsuz ahiretten vazgeçip, dünya hayatýna razý olur.

"Dünyanýn metaý azdýr” buyurur Allah. Dünyada baðlanmaya deðer bir þey yoktur. Ne görürüz baktýðýmýzda? Sabah kalktýðýmýz andan itibaren acizliklerimizle yüzyüze geldiðimizi. Her insanýn onlarca uðraþý var. En basiti belli bir süre uykuya ihtiyaç duyar. Kalktýðýnda temizlik yapmalýdýr; elini yüzünü yýkar, diþlerini fýrçalar, duþ alýr. Kahvaltý etmesi, su içmesi gerekir yoksa ayakta duramaz.

Kimi insan ise çay, kahve sigara içmeli ki canlanabilsin. Acizlikleri hiç bitmez insanýn. Örneðin beli aðrýr, boynu tutulur, nezle ya da grip olur.

Kimi kilolarýndan þikayet eder, kimi ise yediði halde kilo alamaz. Saçý dökülen, gözleri bozulan, kulaðýnda sorun bulunan, midesi aðrýyan, böbreðinde taþ, midesinde ülser ya da asit fazlalýðý bulunan hatta kanser olan milyonlarca insan. Allah, dünyaya baðlanmamalarý için insanlara o kadar çok acz vermiþtir ki, saysanýz binlercedir.

Kur’an’da, “Her nerede olursanýz, ölüm sizi bulur; yüksekçe yerlerde tahkim edilmiþ þatolarda olsanýz bile.” buyrulur. Ýnsan en modern hastanenin, en kaliteli odasýnda da yatsa, en iyi doktorlarýn gözetiminde, en geliþmiþ ilaçlarý da alsa yine kaçamaz, ölüm onu her yerde bulur.

Ýnsanýn, Allah karþýsýndaki aczini görmezden gelerek dünyaya baðlanmasý, ölümü ve ahireti kendince hafife almasý büyük gaflet halidir. Ölümle birlikte onunla gidecek olan, dünya hayatýnda baðlandýklarý deðil, dünya hayatýnda yaptýðý iyi ve kötü amelleri ve erteledikleridir. Onu gerçek muhteþem hayata kavuþturacak olan ise yalnýzca Allah’ýn hoþnutluðu için yaptýklarýdýr.

Kur’an, insanlarý henüz yaþýyorken ve zaman varken iman etmeleri için, ahiretteki sonsuz azaba karþý uyarýr. Ve Peygamberimiz(sav)’in "Rabbim gerçekten benim kavmim, bu Kur’an’ý terk edilmiþ (bir Kitap) olarak býraktýlar." (Furkan Suresi, 30) ifadesiyle þikayet ettiklerinden olmamak için sýmsýký tutunmamýz gerekenin ne olduðunu haber verir:

Þu halde, sana vahyedilene sýmsýký-tutun; çünkü sen dosdoðru bir yol üzerindesin. (Zuhruf Suresi, 43)