yol dediklerim yönümü
ölüm semtlerine çevirmiş.
yoksulluğun karanlığı diyorum ben buna
" benim yarim şu dünyada " diye başlayan
türkülerle ağlarken.
uyan diyorum kendime.
uyan !
zemheri yeli bu işte mevsim bilmeyen.
gerektiğince tapınmadığın değil ki sebep...
cümle harflerini bıktırdım yorgun içindekilerin.
başım, yoldaşım keza...
ben kimseyi sevmedim çocukluğumdan beri.
yordum, sen gibi deyişlerimle kendimi bile.
ama;
anlatamadım...
varın söylen gücümün kalmadığını
ne pervane olup etrafında dönmeye,
ne hergün çınlayan kulaklarıma hayırdır demelere.
gideceğiz elbet sonuçta burdan.
hidayet dediğin günahsız ölüm,
kırık-dökük koymaktan gayrı aşk denileni
ne günah işledim ki.
bilsem...
gölgelenmişim bahar düşünüp seni,
ruh ikizi söylemlerine gerçekten inanmışlıktan.
yoksa böyle gönüllü hapseder miydim
methederek halimi balkon zulalarına.
dışarda hala çocuk sesleri. gece oysa ki.
bir yanı gibi ömrümün, istesen duyacağın.
ama ne mutlu bana ki kaşlarım çatık olsa da
hiçbir gecesini kaçırmadım son üç ayımın,
geri dönmeyeceğini bildiğim gölgeye türküler söylemeden.
hüzün dağarcığımda gülüm.
bulut göğümde...
yaratan ve yaşatanıyım bir güzel aşkın,
adını gönüllü senin isminden koyup.
dönsün pervane daha, hoşuma gidiyor.
eksilttiğin harfler yazsın şiirlerimi.
hep ağladığımdan değil anne deyişim çünkü,
özlediğimden.
özlediğimden gölgenin sarılışını.
çok özlediğimden...
(
Özlediğimden başlıklı yazı
HimmetAYGÜT tarafından
5.08.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
