zaman söyler sözünü gülerek aðlatarak
bir vakitsiz hüzünle ta geçmiþe akarak
uzletinden mustarip bir toprak gibi çorak
yalnýzlýk girdabýnda sükutunla çaðlarsýn

kýrýk üç beþ hatýra elinde son tesellin
yasýyla bir kederli bir anar gülümsersin
ne zaman yâri ansan yâri sorsa gözlerin
bir volkan gibi patlar içinden çýkmaz sesin

solsun gün, dönsün gece, hasretin depreþse de 
ne gelirken ses versin vermesin giderken de
kar yaðmýþ þakaklarýn hazan mevsimlerinde
hercümerç yüreðinle demir alýp, savursun

ne çýksýn bir patika ne yolun yâre varsýn 
varsýn aðyar bilip de sana bigâne kalsýn
menzilinde o varsa baþý dik yamaçlarýn
yürürsün baþýn dimdik düþse de omuzlarýn

hercaî bir aþýkýn ülfeti sanma sakýn 
munis, serkeþ hallerin , yadigârýdýr aþkýn
bir kehribar türküsü duyarsýn fecre yakýn
aþiyan yollarýnda depreþir hüzünlerin

çelik kanatlarýnda þimdi heyhat zamanýn 
acýsý yüreðinde solmuþ tüm baharlarýn
guruba kuþbakýþý güz mevsimine yakýn
yad ederken maziyi yanar yanar kanarsýn

afakýnda bir hüzün belirir de vakitsiz
yalnýzlar rýhtýmýnda dualarýn aminsiz
yaðarsýn katre katre savrulursun çaresiz
mest-i harap… pejmürde, bir yanar bir donarsýn

gölgede kalýrmýþ ay, güneþ tutulduðunda
bir engerek yýlaný dolaþýr þakaðýnda
bitti bitecek ömrün muson yaðmurlarýnda
bir elveda diyecek son nefesinde anýn

Þiirime ses olan Þule ÞAHÝN (Lâl) Hanýmefendiye deðerli katkýlarýndan dolayý teþekkür ederim...