“Girdiðim her eve, yalnýzca hastanýn yararý için gireceðim.

Bilerek yapýlan yanlýþlýklardan, haksýz kazançlardan kaçýnacaðým.”

Hipokrat

                                                                                                                                                                                  

 

        Mevsim kýþ... Dün sabahtan beri ara vermeden yoðun bir þekilde yaðan kar, her yeri bembeyaz bir örtü gibi kapladý. Kar öylesine þiddetli yaðmýþtý ki; bir anda kasabanýn tüm yollarý kapandý. Kasaba, ilk bakýþta sanki terk edilmiþ gibi bir izlenim veriyordu.  Ýnsanlar, artýk mecbur kalmadýkça evlerinden dýþarý çýkmýyorlardý. Adeta yaþam durmuþ gibiydi.

        Oysa þartlar ne olursa olsun yaþam devam etmeliydi. Tabii ki, ölüm de. Öyle de oldu.. Havada kar ve tipi devam ederken;  kasaba hastanesi, emektar Mümtaz Bey’in ani ölümü üzerine bir anda doktorsuz kaldý.

        Kaymakam Rüþtü Bey, hiç zaman kaybetmeden, beklenmeyen bu ani ölüm olayýný; vilayete rapor etti ve acil olarak doktor gönderilmesi talebini de, “önemli not” ibaresiyle rapora iliþtirdi.

        Fakat günler geçiyor, ne bir haber ne de doktor gelmiyordu.

       

 

        Bir ay kadar sonra kýþ tüm þiddetiyle devam ediyordu, vilayetle olan yazýþma ve görüþmeler de. Olumlu bir geliþme hala yok. Alýnan yanýtlarsa hep birbirinin benzeri tarzda oluyordu:     

        “Konuya gereken hassasiyetin gösterildiði, biraz daha sabýrlý olunmasý gerekliliði...”

         Kaymakam Bey,  doðrusu vilayettekilerin; onlarýn içinde bulunduklarý þartlarý tam olarak anladýklarýndan emin deðildi. Fakat onun da elinden gelen fazla bir þey yoktu ki. Uzaktan laf söylemek ise daha kolaydý.

         Peki, insanlarýn gözlerinin içine bakarak nasýl söylenebilirdi ki:

         “-- Biraz daha sabýrlý olun! Ya da,    

         “-- Þimdi hastalanmayýn, doktoru bekleyin! Diye.

         Böyle anlarda; Mümtaz Bey’in arkadaþlýðýný özlüyor, fedakâr bir doktor oluþunu hatýrlýyor ve deðerini de daha iyi anlýyordu. Elinde olmadan:

         “Þimdi ölmenin sýrasý mýydý?” Diye düþündü.

         Hemen ardýndan da, bu düþüncesinden dolayý kendini ayýpladý. Belki de kader, onlarý sýnamak için böyle bir oyun oynamýþtý. Farkýnda olmadan iç geçirdi.

 

         Umutlarýn tükendiði bir anda, bir hafta sonu beklenen haber kasabaya ulaþtý. Aylardan sonra sonunda doktor geliyordu.

                                                                                 

***

 

        Kasabanýn yeni doktoru olan Ziya Bey, oldukça genç denebilecek bir yaþtaydý. Fakat düz, siyah saçlarýna tezat þekilde þakaklarýna düþen aklar, onu gerçek yaþýnýn üzerinde gösteriyor, olgun bir insan havasý yaratýyordu. Yuvarlak çerçeveli, numaralý gözlükleri ise, bu izlenimi daha da pekiþtiriyordu. Beyaz doktor önlüðünün içindeki vücudu ise, saðlam ve dinçti.

        Yorucu bir günün sonunda; hastanedeki odasýnda oturmuþ dinleniyor, bir yandan da kasaba geçirdiði aylarýn muhasebesini yapýyordu.

        Ýlk günleri hayli güç geçmiþti.  Bir süre hastanede kaldýktan sonra;  yakýn bir semtte geniþçe bir evi kiralamýþ, dayayýp döþemiþti.  Ardýndan karýsý da yanýna gelince yalnýzlýktan kurtulmuþ ve keyfi de yerine gelmiþti.  Her ne kadar biricik kýzlarýnýn yanlarýnda olmamasýna üzülüyor olsalar da, sýk sýk þehre gidip görmeleri mümkündü. Bu da onlarý birazcýk teselli ediyordu.

        Kýzlarý Zehra’nýn iyi bir eðitim almasý pahasýna ondan uzak kalmaya gönülleri razý oluyordu. Zehra, orta ikinci sýnýfa geçmiþti ve çok baþarýlý bir öðrenciydi. Babaannesinin yanýnda kalýyordu. Yaþlý kadýn torununun bir dediðini iki etmiyordu.

        Doktor:

        “Buraya gelmekle ne iyi etmiþim.” Diye düþündü.

        Artýk kasabaya iyice alýþmýþtý. Üstelik buradaki kazancý, þehirde elde ettiklerinden daha fazlaydý. Zaten önemli olan da bu deðil miydi? Onun temel ilkesi; çok, daha çok kazanmaktý. Eðer; bir menfaati olmazsa, parmaðýný bile oynatmazdý. Geçmiþte gelmeyi pek fazla arzu etmediði bu kasaba, þimdi hayatýnýn dönüm noktasý olmuþtu.

        Ayaða kalktý; beyaz önlüðünü çýkarýp askýya astýktan sonra,  paltosunu aldý ve sýrtýna geçirdi. Kapýyý açýp koridora geçti. Saðdaki pansuman odasýna yöneldi.

        Pansuman odasýnda Sevim hemþire, bir hastaya iðne yapmaya hazýrlanýyordu. Ziya Bey:

        -- Sevim haným, ben çýkýyorum. Dedi.

        Sevim hemþire, elinde enjektör hastaya doðru ilerlerken doktora cevap verdi:

        -- Ben de az sonra çýkarým. Size iyi akþamlar, Doktor Bey!

        -- O halde yarýn görüþmek üzere... Ýyi akþamlar!

        Doktor, dýþ kapýnýn aðýr kanatlarýndan birini çekerek açtý.  Açar açmaz da soðuk rüzgârla birlikte karlar içeriye doluþtu. Ziya Bey’in kasaba da geçirdiði ikinci kýþýydý.

        “Kardan ve soðuktan nefret ediyorum!” Diye geçirdi içinden.

        Paltosunun yakasýný kaldýrdý, evine doðru yürümeye baþladý. Hava da artýk kararmaya yüz tutmuþtu.

 

         Ziya Bey, akþam yemeðinden sonra salona geçti. Þehirden getirttiði geniþ ve rahat koltuðuna yerleþti.  Odanýn ortasýndaki sobada yanan kömürler kor halini almýþ, tatlý bir sýcaklýk her yaný kaplamýþtý. Keyifle çayýný yudumlarken, bir yandan da elindeki kalýn kitabýn sayfalarýna göz gezdiriyordu.

         Biraz sonra genç ve güzel karýsý Leyla da yanýna geldi. Çayýný alýp karþýsýndaki koltuða oturdu. O, kocasýnýn aksine buralara pek fazla ýsýnamamýþtý. Bir an önce þehre dönmek için can atýyordu. Elinde olmadan; þehrin kalabalýk, parýltýlý caddelerini, alýþ veriþ merkezlerini,  gece ve gündüz gezmelerini hep özlüyordu.  Son moda pahalý elbiselerini giyinip süslenerek, arkadaþlarýna hava attýðý günler daha dün gibiydi. Hafýzasýndan gitmiyordu

         Onlar, kendi dünyalarýna dalmýþ bir halde böyle otururlarken, birden evin kapýsýna vuruldu. Ardýndan hýzlý hýzlý birkaç kez daha… Anlaþýlan davetsiz misafirin acelesi vardý.

         Ziya Bey, telaþla yerinden kalktý, hole geçti. Kapýya gelince meraklý ve sert bir sesle:

         -- Kim O?  Diye seslendi.

         Ses tonundan endiþeli ve üzüntülü olduðu anlaþýlan bir erkek sesi cevap verdi:

         -- Yabancý deðil! Kahveci Dursun!

         Ziya Bey, onu tanýyordu.  Kapýyý açtý. Dursun, hole girerken; soðuktan üþüyen ellerini ovuþturuyordu. 

         Doktor:

         -- Gel bakalým, Dursun efendi. Ýçeri geç…

         -- Sað olun Doktor Bey!  Kusura kalmayýn, geç saatte sizi de rahatsýz ettim…

         -- Sorun deðil, caným. Önemli bir þey olmasa, bu havada buraya kadar zaten gelmezdin. Derdin ne, sen onu söyle!

          Dursun’un suratý, acýklý bir hal aldý:

       -- Anam çok hasta! Ne yapacaðýmýzý bilemedik… Görseniz, ateþler içinde yanýyor!

       Doktor, biraz kayýtsýz bir ses tonuyla:

       -- Caným, üþütmüþtür! Bu kadar telaþlanmanýza gerek yoktu.

       -- Sen, yine de bir baksan… Allah rýzasý için! Olur mu?

       -- Sen aklýný mý oynattýn? Böyle bir havada, nasýl dýþarý çýkarým? Diyerek, Dursun’u kýnayan Ziya Bey, sözlerine devam etti:

       -- Yarýn hastaneye getir, orada bakarým. Ateþ düþürücü bir ilaç vereyim, onu içir. Hiçbir þeyi kalmaz.

       Kahveci Dursun, çaresizlik içinde ýsrar ediyordu:

       -- Haklýsýn da!  Sen yine de bir bakýversen. Hem, ücreti neyse vereyim…

       Ziya Bey, para lafýný duyunca; hemen tutumunu deðiþtirdi.

       -- Madem bu kadar ýsrar ediyorsun… Senin dediðin olsun! Bekle de, çantamý alayým…

 

       Birkaç dakika sonra Dursun önde; üzerine kalýn paltosunu geçirip, yün atkýsýný boynuna dolamýþ olan Doktor Bey arkada, yola koyulmuþlardý bile.

       Caddeye çýktýklarýnda doktor,  verdiði karardan dolayý çoktan piþman olmuþtu. Kar, daha da þiddetli yaðmaya baþlamýþtý. Üstelik havada çok soðuktu. Rüzgâr, iri kar tanelerini yüzüne vurdukça soðuk havanýn tesirini adeta kan damarlarýnda hissediyordu. Kalýn ve sert kar tabakasý üzerinde yürümekte de oldukça acemiydi.

        “Keþke evden hiç çýkmasaydým!”  diye düþünmeden edemedi.  Ayrýca alacaðý paranýn çektiði eziyetlere deðip deðmeyeceði de þüpheliydi.

        Uzaklardan bir yerlerden gelen kurt ulumalarý; böyle bir havada dýþarýda olmanýn akýllýca bir fikir olmadýðýný doktora anlatmaya çalýþýyor ve düþüncelerini de onaylýyor gibiydi.

        Böylece on beþ dakikalýk zorlu bir yürüyüþten sonra, eve vardýlar.  Onlarý Dursun’un karýsý karþýladý ve kocasýyla, doktorun paltolarýný alarak askýya astý. Ýçeriye buyur etti.

        Doktor, hastanýn bulunduðu odaya geçtiðinde,  yaþlý kadýn, kendinden geçmiþ bir halde yatýyordu. Gelenleri fark edecek bir durumda deðildi. Dursun, annesine usulca seslenerek uyandýrdý.

        Yaþlý kadýn biraz kendine gelince; oðlunun da yardýmýyla,  yataðýnda hafifçe doðruldu.

        Bunun üzerine Doktor, biraz yüksek bir sesle:

        -- Geçmiþ olsun, Teyze! Þikâyetin ne? Diye sordu.

        Hastanýn konuþmaya dahi mecali kalmamýþtý. Güçlükle cevap verebildi:

        -- Yanýyorum, Doktor Bey, oðlum! Ýki gündür ateþlerde yanýyorum!

        Doktor,  hastanýn sýrtýný ve göðsünü dinledikten sonra,  nabzýný da kontrol etti. Kesin teþhisi koymak için, birkaç tetkik daha yaptý. Muayeneden sonra; iðne yapmak için enjektörünü hazýrlarken, hastaya ve yakýnlarýna korkulacak önemli bir þey olmadýðýný anlatýyor ve moral vermeye çalýþýyordu.  Ýðneyi yaptýktan sonra; aletlerini çantasýna yerleþtirdi ve gitmek için hazýrlandý.

        Odanýn kapýsýndan çýkarken; anasýna çok düþkün olan Dursun, onu bir hayli memnun edecek miktarda parayý uzattý.  Ziya Bey, doðrusu bu kadarýný beklemiyordu.  Hiç itiraz etmeden parayý aldý ve kaþla göz arasýnda cebine attý.

        Parayý cebine atýnca keyfi de yerine gelen doktor, hastayý kontrol etmek için yarýn da uðrayacaðýný söylemeden edemedi:

        -- Dursun Efendi, sen merak etme! Ben, yarýn bir ara uðrarým… Gereken neyse yaparým... Birkaç gün sonra bir þeyciði kalmaz. Emin ol!

        Doktorun bu sözleri üzerine Dursun’un yüzü güldü:

        -- Sað olasýn, Doktor Bey! Allah senden razý olsun!

        Ziya Bey de gülümseyerek:

        -- Önemli deðil caným, görevimiz.  Hani, gece gündüz her zaman da göreve hazýrýz, gördüðün gibi.  Sen hiç çekinme, ne zaman gerekirse bir haber ver, ben hemen gelirim. Haydi, þimdilik geçmiþ olsun!  Dedi ve evin dýþ kapýsýna doðru yürüdü. Dursun ile karýsý da, onun peþi sýra geliyorlardý.

        Doktor, onlara fýrsat vermeden; askýdaki paltosunu aldý ve üzerine geçirdi. Ardýndan da botlarýný giydi ve çýkmak için kapýya yöneldi.

        Dursun ise, kardan sýrýlsýklam olmuþ olan, aðýr ve kaba görünüþlü botlarýný giymeye çalýþýrken, bir yandan da; kendi kendine söylenir gibi:

        -- Doktor Bey, bekle! Ben de seninle geliyorum.. Diyordu.

        Oysa doktor hiç de beklemeye niyetli görünmüyordu; hatta dönüp bakmadý bile, sadece anlayýþlý bir insan edasýyla:

        -- Yok, caným,  hiç gereði yok!  Ýki adýmlýk yer,  ben yalnýz da dönerim. Sen annenin yanýndan ayrýlma... Derken, çoktan evden dýþarýya çýkmýþtý.

        Artýk o,  çocuklar gibi þendi ve kar, tipi de výz gelirdi.  Nede olsa gece mesaisi epeyce kazançlý geçmiþti. Cebine özenle yerleþtirdiði paralar,  adeta onun kalbini de ýsýtýyordu.  Yüzünde beliren mutlu tebessüm yol boyunca ona eþlik etti.

 

***

                                                                                

        Nihayet kýþ mevsimi sona erdi... Kasabanýn yüksek tepelerindeki karlar da eriyince, kýþtan geriye hiçbir iz kalmadý. Her yaný, ilkbaharýn insanýn içine huzur veren yemyeþil bitki örtüsü kapladý. Baharla birlikte kasaba eski canlý, hareketli günlerine yeniden kavuþtu.                     

         Sigarasý bitmek üzereydi ki, Sevim Hemþire, odanýn açýk kapýsý önünde belirdi.

         Sevim Hemþire:

         -- Ziya Bey, hasta geldi. Dedi.

         Doktor, fazla önemsemeyerek:

         -- Muayene için hazýrlansýn.. Ben, birazdan gelirim, diye cevap verdi.

 

         Ziya Bey, muayene odasýna geçerken, koridorda hasta yakýnlarýyla karþýlaþtý. Altmýþýnda gözüken yaþlý bir adam ve oldukça genç bir kadýn. Bu insanlarla daha önce de görüþtüðü için, onlarý hemen tanýdý.  Yaþlý adam, sanki destek almak istermiþ gibi, koridorun duvarýna sýrtýný dayamýþtý. Kederli bir ruh hali içinde olduðu, çehresinden kolayca anlaþýlýyordu. Genç kadýnýn da, ondan pek farký yoktu.

         Ziya Bey, onlarý gördüðüne sevinmiþ gibiydi. Hemen yanlarýna gitti. Yaþlý adamýn omzundan tutarken, çehresinde sahte bir gülümseme belirdi:

         -- Cemil Efendi, bu ne hal böyle? Az daha tanýyamýyordum seni.            

         Kasabanýn zenginlerinden olan Cemil Efendi, üzgün bir tavýrla doktora baktý. Üzüntüsü sesinin tonuna da yansýyordu:                  

         -- Haklýsýn, Doktor Bey! Lakin Hüseyin’in durumuna çok üzülüyorum. Zaten elimizden baþka bir þey de gelmiyor. Ýnsanýn tek erkek evladý acý çekerken, kendi nasýl mutlu olabilir ki?

         Ziya Bey, olgun bir insan tavrýyla:

         -- Ýyi de, sizin üzülmenizin ona hiçbir faydasý olmaz ki. Aksine durumu daha da kötüye gider.

         -- Doðru söylüyorsun ama elimizde deðil. Keþke, yapabileceðimiz bir þeyler olsa.

         Doktor, eliyle odasýný iþaret ederken:

         -- Neyse, siz burada beklemeyin, odaya geçin. Ben, Hüseyin’in son durumuna bir bakayým. Ondan sonra, ne yapabileceðimizi konuþuruz. Dedi.

         Onlar, odaya geçerlerken, doktor da muayene odasýna doðru yürüdü.

       Ziya Bey, odaya girince Sevim hemþire oturduðu sandalyeden kalktý ve doktoru karþýladý. Hüseyin ise, sað ayaðý ileriye doðru uzanmýþ bir halde sedyede oturuyordu.  Odada karamsar bir hava hâkimdi.  Doktor, sanki karamsar havayý daðýtmak istermiþ gibi, samimi bir ses tonuyla Hüseyin’e:          

       -- Merhaba, Hüseyin! Nasýl oldun, bakayým?

       Hüseyin, keyifsiz ve bitkin gözüküyordu. Doktorun davranýþý karþýsýnda, gülümsemeye çalýþtý ama fazla baþarýlý olamadý. Sadece:

       -- Maalesef, pekiyi olduðum söylenemez, Doktor Bey! Gerçi, siz daha iyi bilirsiniz de.

       Böyle konuþurlarken;  Doktor, hastayý muayeneye baþlamýþtý bile..

       Hüseyin, aylar önce baþýna gelen bir kaza sonucunda, sað ayaðýndan yaralanmýþtý. Ayaðý iyileþmiþ fakat iþaret parmaðýndaki yara bir türlü geçmemiþti. Yapýlan tüm tedavilere raðmen,  parmaðýnýn kangren olmasýnýn önüne geçilemedi.

       Doktor, muayeneden sonra, gayet soðukkanlý bir þekilde:

       -- Hüseyin, seninle açýk konuþacaðým! Durumunu az çok sen de biliyorsun. Çocuk deðilsin. Öyle deðil mi?

       Hüseyin, hafifçe baþýný sallarken, doktor sözlerine devam etti:

       -- Üzgünüm ama acilen parmaðýný kesip almamýz gerekiyor. Daha fazla bekleyemeyiz.

       Hüseyin, fazla þaþýrmamýþtý, doktorun dediði gibi, baþýna gelecekleri az çok biliyordu.

       -- Yapmanýz gereken neyse, yapýn! Ben hazýrým! Dedi.

       Doktor, hemþireye döndü:

       -- Sevim Haným, gerekenleri yapýn, parmaðý alacaðýz. Hazýr olunca, bana haber verirsiniz... Dedi ve çýktý.

                      

       Hüseyin’in babasý ve genç karýsý, merak içinde doktoru bekliyorlardý. Doktor odaya girince meraklarý daha da arttý. Yaþlý adam, merakýný daha fazla yenemedi.

       -- Doktor Bey, Hüseyin’in durumu nasýl, düzelecek mi? Dedi.

       Doktor:

       -- Cemil Efendi, üzgünüm! Hüseyin’in parmaðýný almak zorundayým. Baþka çaremiz kalmadý, tamamen kangren olmuþ vaziyette. Dedikten sonra, onlarýn cevabýný beklemedi:   

       -- Ayrýca bilmeniz gerekir ki; parmaðý almakla da iþ bitmiyor.  Hastalýk daha da ilerleyebilir. Kendinizi, daha da kötüsü için hazýrlamalýsýnýz.

       Cemil Efendi:

       -- Doktor Bey oðlum, ne demek istiyorsun? Söylediklerinden bir þey anlayamadým.

       Ziya Bey:

       -- Þunu demek istiyorum. Ayaðýný kesmek zorunda kalabiliriz. Dedi.  Sonra da kendi kendine konuþur gibi:

       -- Fakat belki de...  

       O sýrada Sevim Hemþire odaya girince, doktorun sözleri yarým kaldý. Hemþire:

       -- Doktor Bey,  biz hazýrýz. Dedi.             

 

      Ziya Bey, hastanýn parmaðýný kesip aldýktan sonra, onlarý daha büyük çaplý bir operasyon için ikna etti. Ve operasyon için talep ettiði parada da anlaþtýlar. Fakat hastanýn iyileþmesi konusunda kesin bir garanti vermedi. Ýþi biraz da þansa býrakýyordu. Ameliyat için üç gün sonrasýna, yani cumartesi için randevu verdi. Böylece hafta sonunu sadece bu iþ için ayýrdý.

                      

       Ameliyattan sonra doktor,  hasta ve yakýnlarýyla görüþtüðünde,  operasyonun baþarýlý olduðunu ve þanslarý yolunda giderse; Hüseyin’in tamamen iyileþeceðini söylemiþti. Doktorun bu sözleri onlarý, fazlasýyla umutlandýrdý.

                      

       Fakat ne yazýk ki; Hüseyin ve ailesinin umutlarý, fazla uzun sürmedi. Birkaç gün sonra Hüseyin’in aðrýlarý, dayanýlmaz bir hal aldý ve ayaðý da kýzýl bir renge büründü. Üzüntüden ne yapacaklarýný bilemiyorlardý. Artýk, doktora olan güvenleri epeyce azalmýþtý. Yine de ona gitmekten baþka çareleri olmadýðýný da biliyorlardý. Bu durumda, üzüntüleri bir kat daha artýyordu.

       Hastaneye geldiklerinde Hüseyin,  periþan bir haldeydi. Çektiði acýlar, tahammül sýnýrlarýný çoktan aþmýþtý. Fakat o, yakýnlarýnýn daha fazla üzülmemesi için, dayanmaya çalýþýyordu.

       Cemil Efendi, sonunda isyan etti. Sevim Hemþire’ye:

       -- Kýzým, Hüseyin’in halini görüyorsun! Doktora haber ver de, bizi içeri alsýn. Artýk sabrým kalmadý. Dedi.

       -- Cemil amca, biliyorum haklýsýn ama içerde hasta var. Sanýrým çýkmak üzere. Biraz daha sabýrlý olun!

       Tam o sýrada odanýn kapýsý açýldý ve muayenesi biten hasta dýþarý çýktý. Sevim Hemþire,  onlarý hemen içeri aldý. Doktor, masasýnda oturmuþ bir þeyler yazmakla meþguldü. Yeni konuklarýný görünce suratýna sahte bir tebessüm takýnarak ayaða kalktý ve onlarý masasýnýn önündeki koltuklara buyur etti.

       Doktor, suratýndaki sahte tebessümün bir anda kaybolmasýndan korkar gibi bir halde; hemen hastaya döndü ve yapmacýklýðýný tam da gizleyemediði, sevecen olmaya çalýþan bir ses tonuyla:

       -- Hüseyin, öyle ayakta durma!  Gel, sen de þuraya otur, durumun nasýl bir bakalým. Çok solgun görünüyorsun!  

       Doktora, Hüseyin’in yerine babasý cevap verdi. Cemil Efendi’nin sinirli hali halen devam ediyordu:

       -- Hüseyin’in durumu hiç iyi deðil, Doktor! Her geçen gün daha da kötüleþiyor. Ameliyat, ona fayda yerine zarar verdi.

       Cemil Efendi’nin konuþmasý doktoru biraz tedirgin etti, fakat o böyle þeylere alýþkýn olduðu için kendini hemen toparladý. Gayet sakin ve soðukkanlý görünmeye çalýþan Doktor:

       -- Yapýlmasý gereken neyse, onu yaptýk. O yüzden benim içim gayet rahat,  senin için de rahat olsun! Hem þimdi bunlarý bir yana býrakalým da, hasta ne durumda ona bakalým. Dedikten sonra, Hüseyin’e döndü:

       -- Hüseyin sedyeye geç de, bir bakayým. Dedi. 

       Doktorun muayenesi fazla uzun sürmedi. Ýþi bitince de yeniden masasýna geçti ve oturdu. Az önce ki soðukkanlý bakýþlarýnýn yerini, düþünceli bir hal almýþtý. Fakat bu negatif görüntünün iþini zorlaþtýracaðýný iyi bildiðinden, eski soðukkanlý haline dönmeye çalýþtý.

       Doktor:

       -- Cemil efendi,  sizinle her zaman açýk konuþtum. Bunu biliyorsun deðil mi? Þimdi de, gayet açýk ve net konuþacaðým. Dedi.

       Cemil Efendi, kýzgýn ve küskün bir ses tonuyla:

       -- Bu saatten sonra açýk, kapalý olmak ne iþimize yarar? Doktor Bey, þimdi ne olacak sen onu söyle! Ben, senden baþka bir þey istemiyorum.

       -- Tamam iþte! Ben de onu söylemeye çalýþýyorum, zaten. Yarýndan tezi yok, þehirde ameliyata alýnmasý gerekir. Her geçen saat, onun aleyhine çalýþýyor, diyen Doktor, masanýn üstündeki küçük bir kâðýda bir þeyler yazdý ve Cemil Efendi’ye uzattý.

       -- Ýsmini ve adresini yazdýðým doktoru bulun. Size, en iyi o yardýmcý olur.  Bundan sonrasý artýk onun iþi!

 

        Bir hafta sonra Hüseyin, kasabaya döndü fakat önemli bir parçasýný þehirde býrakmýþtý. Artýk onun sað bacaðý yoktu. Hüseyin, kaderine çoktan razý olmuþtu fakat tek bir þey zoruna gidiyordu.

        “-- Geç kalmýþsýnýz!” demiþti, þehirdeki Doktor ve sözlerine þöyle devam etmiþti:                    

        “-- Biraz daha erken gelseydiniz, bacaðýnýn tamamýný kesmek zorunda kalmayabilirdik!”

        Ýþte en çok bu zoruna gidiyordu. Fakat ne çare ki, artýk olan olmuþtu.

                       

        Hüseyin’in baþýna gelenler,  kasabada dilden dile dolaþtý. Doktor Ziya Bey’e olan saygý ve güven, her geçen gün biraz daha azalýyordu. Hakkýnda çýkan dedikodular, doktorun da kulaðýna geliyordu fakat o bunlarýn üzerinde fazla durmuyor, duymazlýktan geliyordu.

        Söylentiler devam ederken,  beklenmedik bir þey oldu.  Doktor ve karýsý,  þehirden gelen acý bir haberle sarsýldýlar. Kýzlarý Zehra’nýn ölüm haberi… Zehra, okuldayken aniden fenalaþmýþ, herhangi bir müdahaleye fýrsat bile olmadan da ölmüþtü.                   

        Doktor ve Karýsý, apar topar bir vaziyette kasabadan ayrýldýlar. Onlarýn gidiþinden on gün kadar sonra da, eþyalarý þehre taþýndý. Böylelikle kasabalýlar, doktorun kasabayý terk ettiðini öðrenmiþ oldular.

 

***

     

       Bir aydan fazla bir zaman geçti. Dursun’un kahvesi bir hayli dolu. Cemil Efendi, birkaç kasabalý ile masalardan birine oturmuþ, havadan sudan sohbet ediyorlar.  Bir ara, Kel Selim söze girdi:

       -- Cemil Emmi, haberin var mý? Bir, iki gün içinde kasabaya yeni bir doktor geliyormuþ.

       Bir diðeri:

       -- Gelen, gideni aratýr derler ya.. Ýnþallah! Bu gelen, öncekinden iyi olur! Dedi.

        Kahveci Dursun da boþ bulundu ve sohbete dahil oldu:

        -- Ziya Bey de fena adam deðildi, aslýnda! Deyiverdi.  

        Kel Selim, Dursun’un sözlerine içerleyerek tepki gösterdi.

        -- Dursun Abi, sen ne diyorsun? Allah’ýný seversen! Dalga mý geçiyorsun?

        Dursun, böyle bir tepkiyi düþünemediði için, biraz bozuldu. Hiçbir þey olmamýþ gibi davranmaya çalýþtý ve kýsa bir süre ara verdiði iþine yeniden döndü.

        Dursun’un sözleri masada soðuk rüzgârlar estirmiþ ve insanlarýn suratlarý asýlmýþtý. Hiç kimseden ses çýkmýyordu.

        Çayýndan bir yudum çeken Kel Selim, suskunluðu bozdu:

         -- Cemil Emmi, Doktor Ziya’nýn karýsý da ölmüþ, diyorlar. Bizim haným, Sevim Hemþire’den duymuþ.

         Cemil Efendi’nin düþünceli bir hali vardý. Kayýtsýzca:

         -- Ben de duydum! Herhalde doðrudur.. Dedi.    

         Sohbetin baþýndan beri hiç konuþmadan, diðerlerini dinleyen yaþlý bir kasabalýnýn dudaklarýndan dökülen þu kýsa cümle, belki de her þeyi özetlemeye yetiyordu.

          “-- Rüzgâr eken, fýrtýna biçer!”

 

Y.Beyindik