ve
beni.. seni bekler bulacaksýn kapýmda..
perdesiz penceremde..
ömrümce yolunu gözlediðim,
sanki bahar müjdecim cemre
senden yana umutsuz deðilim
sevdiðim..

ne!
ne gözümde yaþ..
ne gönlümde hüzün..
elbette çocuklar gibi sevinmeyeceðim..
bu mucize deðil ki..
geleceðinden eminim..

var!
bana gelmemiþ ol, yar!
Issýz sokaðýmdan
geçip git öylece, uzaklara bakarak..
bakma pencerede miyim diye,
þükrederim..

hala;
rüzgarda dans ediyor saçlarýn..
çook uzaklarda
ummanlar ötesinde gibisin
çok uzaklarda hep birini arýyor gözlerin..
ne güzel.. umurunda bile deðilim..

þükür..
herkesi aþýk eden güzelliðin..
o salýnarak geçip gidiþin..
bir gençlik önceki sen..
ve yolunu gözleyen ben..
böbürlenirim…


yine!
ardýn sýra çalkalandý.. sokak
herkes seni gösterdi mahallenin yeni sakinlerine
“-hani.. þu divanenin beklediði..
uðruna dünyadan vazgeçtiði..
karakýz..” dediler bildiðim..


hep!
her zamanki gibi! dudak bükenler oldu,
baþý dönenler, kýskananlar bana ne
þerefim.. onurum kývancým
þimdi!  herkes biliyor.. artýk
seni de.. seni nasýl sevdiðimi de
bundan güzel ne var.. senden güzel kim.


es Sabam!
ey.. karasevdamdan habersizim!
eser diye yollardan beklediðim..
yine.. yine geldi mevsimin
renk renk yapraklar gibi peþinsýra giderim
beni sonbaharda aþýk eden seheryelim..
sevdiðim.. sevgilim.. güzelim…



var bana esmemiþ ol..