ÝNSAN ÝLÝÞKÝLERÝ

      Yýllar önce, her yerleþim yerlerin kabadayýlarý vardý. Bu kabadayýlar, bilindiði üzere vuran, söven, öldüren hayta takýmý deðillerdi. “O” kabadayýlar, bir mahallenin doðumundan ölümüne kadar her türlü ihtiyaçlarýný gidermeye çalýþýrlardý. Mahalleye gelen bir yabancý, uzun zaman gözetim altýnda tutulurdu. En ufak bir suiistimalinde, ya bulunduðu semte uymasýný, ya da terk etmesini önerirlerdi. Yabancý, bulunduðu semte uyum saðladýðýnda da o kiþinin her türlü ihtiyaçlarýný görürlerdi. Hastalarýna þifa, iþsilere iþ, gençlere eþ bulurlardý. O devirde herkes, canýný, malýný, parasýný, el olduðu halde komþusuna teslim ederlerdi. O günleri anýmsayanlar, yüreklerine tatlý bir hüzün kapladýðýný hissediyorum.

       Oysa günümüzde komþuluk iliþkileri, tamamen menfaat üzerine inþa edildiðini görürüz. Son gülerde, çok katlý binalar art arda çoðalmaktadýr. Çok katlý bir binada yüzlerce kiþi yaþamaktadýrlar. Ama kimse birbirini tanýmýyor. Birbirlerini tanýmak için yýllar geçmesi gerekmektedir. Bir kýsmý da tanýmak istemiyor. Komþular arasý bu kýrýlganlýðýn birçok sebepleri var. Bunlardan bazýlarý þunlardýr.

      Saðcýlýk-solculuk. Düþünce farklýlýðý. Farklý siyasi parti tutmak. Farklý futbol takýmý tutmak. Yöresel milliyetçilik. Son günlerde gündemi meþgul eden, Irkçýlýk, Atatürkçü olan ve olmayan. Dinli dinsiz. Tarikat ayrýlýðý. Bütün bunlar, bizi birbirimizden koparmaya yetti. Küsler, bayramlarda bile barýþmýyorlar. Her yörenin dayanýþma ismi altýda dernekleri var. Herkes, kendi bölgesini temsil eden derneðe ve kahvehanesine gidiyor. Demokrasi ile yaþayan ülkelerde, farklý düþünceler, farklý görüþler, farklý ýrklar elbette olacaktýr. Bu demek deðildir ki, benim takýmdan olmayana selam vermem. Benim görüþümden olmayanýn cenazesine gitmem. Benim ýrkýmdan olmayana kýz vermem veyahut kýzlarýný almam. Bize neler oluyor bir bilen var mýdýr?                                  

                                                                                        Abdullah ziya kabak