Uzun zamandýr yazamýyorum belkide yazmak da istemiyordum. Nedeni açýkcasý bir nevi protesto bir nevi yazarsam incitirim korkusu idi. Hergün duyduðumuz katliam haberleri, cinayetler, iþkenceler, tecavüzler, þehitler, ölümler,ölümler…biz insanlýðýmýzý kaybetmiþiz artýk diye düþündüm. Yazsak ne deðiþecek diye düþündüm. Halada birþey deðiþtirmeyeceðinin bilincinde yinede yazmak istedim.

Biz insanlýðý nerede kaybettik acaba, bilsekte gidip bulsak yeniden diye dua etmeye baþladým. Bir ara internette þöyle bir yazý okudum, “bana kötülük yapýp iyiliði daha iyi anlamam sebep olanlara teþekkür ediyorum, bana düþmalýk yapýp dostluðun kýymetini bildirenlere teþekkür ediyorum gibi bir sürü teþekkür yazýsý. ve bana göre saçma sapan bir teþþekür belgesi.

Ben kimseye teþekkür etmiyorum, niye kötülük yapýldý ki , niye düþmanlýk edildi ki, niye ihanete sebep verildi ve neden bütün bunlara çeþitli bahaneler bulundu ki. Ben teþekkür etmiyorum etmediðim gibi keþke sizler olmasaydýnýzda insanlýk bu kadar temkinli duygular içerisinde, bu kadar güvensiz bir hayat içerisinde yaþamak zorunda kalmasaydý diyorum.

Bütün güzel duygularýmýz katili olan sizlere teþekkür etmek, yaptýðýnýz bu kötü hareketleri yapmaya devam edin demek gibi birþey, ben bunun devam etmesini istemiyorum.

Artýk yeter diye baðýrýp insan olmak için herkesin kendine gelmesini istiyorum.

Sokaklarda insanlar müzik yapsýnlar, þiir okusunlar, saygý duysunlar birbirlerini sevsinler, kimseyi öldürmesinler istiyorum. Çok mu þey istiyorum bilmiyorum ama bu fikrinde sadece güzel bir hayal olmaktan ileri gitmeyeceði kanaatinde hayatýma devam ediyorum.