Mavinin,
Siyah tonunda kadeh kýrdýnýz mý hiç ?
Ben kýrdým.
Üstelik sayýsýzkere.
 
Peki özlemle girip hasretle çýktýðýnýz kapýnýn ardýnda kaldýnýz mý ?
Ben kaldým.
 
Bu yüzdendir ki o günden beri  Eylül kokar  her yaným, yaprak düþmeden gözlerim üþür önce.
 
Ýnsaný sevmek yüksek bir makamdý, aþýk olduðunu sevmek ise þiþenin dibinde intihardý ve ben imkansýzý adam etmek istedim; adamlýktan çýktým.
 
Aðustos henüz yüzünü asmaya baþlamýþtý; güllere küseceðimi bilmeden yetiþtirme telaþýnda olduðum zamanlardý. Üzerimden geçen bulutlara, yanýmdan geçen rüzgara kafa tutuyordum.
Gözbebeklerim benden önce büyüyor, dudaklarým kalbimden daha hýzlý çarpýyordu. Dilim fikirlerime küs ve ayaklarým yorgunluðuma diþ biliyordu.
 
Siyahýn,
Mehtap duruþunda fýsýldadýnýz mý hiç ?
Ben dilsizdim o gece.
Üstelik saatlerce kirpiklerimin nemiyle anlattým arzularýmý.
 
Bir insan yaþamý boyunca kaç kere aðaçtan elma düþerdi?. Ben en kýrmýzýsýydým býraktým kendimi boþluða hesapsýz. Tanrým ne kutsal bir ölümdü yaþadýðým ve ne büyük mucizeydi sevdiðinin dudaklarý  arasýnda can vermek.
 
Aþk mý ?
Evet, evet aþýktým hemde çok aþýktým onlarkere yüzlerkere çok aþýktým, hatta tepeden týrnaða deliler gibi aþýktým.
 
Aþýk olunca herþey oluyor insan !
 
Akýlsýzdým, serseriydim, sorumsuzdum, umursamazdým hatta en büyük aptaldým ama aþýktým iþte.
 
Piþman mýyým ? Asla ! Üzülüyor muyum ? Evet / zaman zaman.
 
Sadece
 
Tek bir isteðim var !
 
Boðazýn siyah sularýna, “Sevemedi bizi Ýstanbul” yazsýnlar…
 
 
Bülent KAYA
ÝSTANBUL / 03/02/2013