Pür telaþ kadýný saðlýk ocaðýna götürdüler.

Müdahale yapýldýktan bir saat sonra açtý gözlerini Fatma Kadýn. Ve acý acý baðýrmaya baþladý yeniden.

‘’Beni de beni de alýn, koymayýn gayri buralarda,’’ derken yapýlan bir sakinleþtirici ile uyuyakaldý melül mahzun.

Onu saðlýk ocaðýna getiren komþularý, durumun ciddiyetinin farkýnda bile deðildi. Tüm bu olanlarý yaþadýðý acýlara baðlýyorlardý. Ta ki doktor durumun vahametini dile getirene kadar. Aslýnda bunu çok daha öncesi açýklamasý gerekiyordu ama ne var ki her seferinde Fatma Kadýn engel olmuþtu, gerçekleri dile getirmesine.

Kadýncaðýzýn durumu oldukça ciddi idi, doktorun dediðine göre. Yýllar önce atlattýðý düþünülen hastalýðý yeniden nüksetmiþ ve neredeyse tüm vücuduna yayýlmýþtý. Týbben yapýlacak fazla bir þey yoktu üstelik. Belki son günlerini rahat geçirmesi için üç beþ iðne yapýlabilirdi ama onun haricinde önü alýnamayacak bir biçimde olasý bir tedavinin uygulanmasý ihtimal dâhilinde bile deðildi.

En iyi ihtimalle ilçe merkezindeki hastaneye sevk edilecekti. Zira saðlýk ocaðýnýn koþullarý yetersizdi.

Kadýnýn oðlu askerdeyken öðrenmiþti tüm bunlarý ve tek kelime bile çýtlatmamýþtý kocasýna. Zaten durum ortaya çýktýðýnda çoktan imkânlar tükenmiþti. Ne kocasýný ne de oðlunu üzmek istiyordu.

Ve akabinde, ambulansla ilçe merkezine naklettiler. Tek yapýlacak olan, süreci geciktirmek ve kalan zamanýnda acý çekmesini engellemekti.

Ne var ki, sürecin uzamasý deðil bir an evvel terk etmekti kadýnýn tüm isteði.

Yalnýzdý hastanede, kimsecikler yoktu yanýnda. Hoþ olsa bile gözü kimseyi görecek halde deðildi.

Günler geçerken o da geçti iyice kendinden. Bir aya varmadan da yumdu gözlerini hayata.

Her þey o denli hýzlý geliþmiþti ki, kuþ gibi göçüp gitti kadýn bu dünyadan.

Ailesinin yanýna defnedildi yaðmurlu bir sonbahar günü.

Gidiþi o denli sessiz olmuþtu ki… Belli ki kader onlarý bir an evvel kavuþturmak için aceleci davranmýþtý.

Bir aile, üstelik bu denli birbirine baðlý ve hayat dolu, yok olup ebediyete intikal etmiþti. Kim derdi ki, geriye sadece acýlar kalacak…

Üç beþ kiþi geldi cami avlusuna, Fatma Kadýný son yolculuðuna uðurlamak için. Ýki ayý bile bulmamýþtý ayrýlýp tekrar kavuþmalarý.

Üç kiþinin mutlu birlikteliði, bir avuç toprakta son bulmuþtu.

Yaðmur günlerce yaðdý defnin ardýndan. Gök bile isyan ederken tüm bu olanlara, kimsecikler tek kelime dahi etmedi cenaze sonrasý.

Kaderin aceleciliðine tabiat bile dayanamamýþken, konu komþunun sessizliði sürüp gitti: Adeta ölüm sessizliði idi onlarýn büründükleri, ne bir yorum ne de tek bir sözcük…

Tüm yaþananlar, tüm hüzünler tek tek yüreklere kazýndý, bir daha dile gelmemek üzere…

Þimdilerde otlar bürüdü kabristaný. Ne gelen var ne de giden ruhlarýna El-Fatiha okuyan. Kim bilir; belki de kimsecikler rahatsýz etmek istemiyordur onlarý bu ebedi mekânlarýnda. Belki de bir þeylerden korkuyorlardýr. Zira kimsenin suçu ya da günahý yokken vuku buldu tüm bunlar.

Ýþin acýsý, o günden beri adlarý dahi anýlmaz oldu Ahmet Efendilerin. Ne Fatma Kadýnýn ne de Efe’nin. Sanki hiç yaþamamýþlarcasýna üstelik.