Piþmandýr deliler gibi hatta deli danalar gibi. Yar kendini sevmiþti ama o kýymetini bilememiþti. Her gün gönlünü kýrýcý sözler söyleyerek azarlardý. Hem böyle yapardý hem de neden mutsuzum diye kara kara düþünürdü.

Belki aþký sevgiyi bilmiyordu, öðreten olmamýþtý belki de aileden öyle görmüþtü, lakin mutsuzdu.

Yârden ayrýlmýþtý. Baþka çýkar yol bulamamýþtý mutsuzluðuna, oysa kendi hatasýný görmeyecek kadar kördü.

Gönül bahçesi kurumuþ bülbüller yerine kargalar baykuþlar ötüyordu. Yine olmamýþtý. Oysa o kadar aþk filmi izlemiþti ve hep bunlar filimde olur diyerek gerçek hayatta aðzýna gönlüne tatlý bir söz almamýþ sevdiðine söylememiþti.

Filimler de sevenler gönüllerine aþk ile çaðlayarak koþmasýna imrenerek bakar fakat uygulamak için hiç çaba göstermezdi. Ýþte yine yalnýzdý ve yine hatasýný görmeden ayrýldýðý eþinden hata bulmuþtu. Ýnsanýz ve hep böyleyiz, hatamýzý görmeyiz hatayý baþkasýndan ararýz, neden ise bilinmez.

Az gönül sazýna dokunalým mý?

Seveyim dedim sevemedim

Bir gönle gireyim dedim giremedim

Ne suçum vardý bilemedim

Ben mutlu bir gün göremedim

Hata bende imiþ anladým

Yâri boþ yere boþadým

Yar þimdi tekrar mutlu olalým dese

Göbek atarým aylarca biraz yar bana gel dese

Mehmet Aluç