Tanýmsýzlýðýn serkeþ týnýsýný resmetmiþti bihaber iken o yansýttýðý yeknesak, acý yüklü kaybolmuþluðundan…

Viran bir yerleþkenin geride býraktýðý toz dumandý görmekten hicap ettiði belki de tozutmuþ bir bilinçti sahip olduðu bilinçaltýnýn yüklediðini taþýmaktan aciz.

Görünen miydi de görmek istemezken yoksa diline pelesenk olmuþ bir nakarat mýydý sayýsýný unuttuðu?

Varlýðý mademki zimmetliydi yokluk kabulüydü.

Kabul gören mademki uzak durduðu bir gerçekti, yalandý o zaman; sýðýndýðý dünya.

Ne çatýsý vardý binanýn ne de temeli bu yüzden hep ama hep maruz kaldýðý o izafi boyuttu, gerçeðe yakýn yine de yalana meyletmiþ.

Senelerce o gel-gitlerle yaþamýþ sonunda ikna olmuþtu, dünyasýnýn nasýl da göreceliði olduðuna.

Ýnsanlar vardý. Tanýdýðýna inandýðý yalanlar vardý inandýrýldýðý ve sözler vardý söylemese de söylendiðine kandýðý.

Gerçekten kandýrýlmýþ mýydý da bu denli kolaydý? Kanmýþ mýydý da gerçeklere fazlasýyla uzak?

Bir çocuðu olduðuna dair ithamlarda bulunmuþtu insanlar, o derin uykudayken ve uyandýðýnda görecekti ki; deðil bir çocuðu, bir ailesi bile yoktu.

Kanýksamýþtý bu yüzden, o gergefin yarattýðý izleði: Tanýmsýz olabileceðini ve alabildiðine.

En çok etkisinde kaldýðý o çeliþki yüklü görüntü idi; her defasýnda azrailin yoklamasýnda ilk sýrada olduðu. Bir kadýn tanýmýþtý sözüm ona en çok da rüyasýnda rast geldiði ve gözünü açtýðýnda, baþucundaki hemþireyi o isimle çaðýrmýþtý:’’Aysel, Aysel!’’

Gülümsemiþti beyaz melek: ‘’Demek kendinize geldiniz.’’

Ardýndan yeniden kaybetmiþti bilincini.

Kaç gün uyumuþtu ya da kaç hafta belki de aylarca lakin kimse bir þey dememiþti ve demeyecekti uyandýðýnda. Sadece hastanenin beyaz duvarlarý kadar beyaz yüzlere sahip adamlar ve kadýnlar büyük bir tevazu gösterip saygý duruþuna geçmiþlerdi.

Ýster sis bulutu deyin ister toz bulutu… Öyle ya, bir buluttan ibaretti artýk dünyasý; hiçbir rengin barýnmadýðý ve kerametin olmadýðý gerisi yoktu o sis perdesinin, bir türlü dinmezken soru yüklü saðanak.

Bir keresinde yan odada yatan bir hastanýn refakatçisi sýzmýþtý odasýna ve gözünü kýrpmadan seyretmiþti adamý öyle ki; uyurken bile hissetmiþti bu yoðun enerjiyi ve bir kereliðine gözlerini açýp etrafýna bakýndýðýnda kimseye rast gelmemiþti her nasýlsa.

Yalýtýldýðý ne varsa yanýldýðýna inanýyordu ve yanýldýðý her yeni gün, uyanmamasýna uyumak istercesine gerçekleri unutmak iken tek arzusu ve kaybettiði silah arkadaþlarýný bir kez dahi göremeyeceðinin yarattýðý acý iken çöreklenen en derinde.

Hatýrlamak istemediði ne varsa merak ediyordu için için ve anýmsamak nasýl canýný yakacaksa, her yeni ayrýntýyý vücudu buz kesip derin acýlarla bedeni yoðrulurken.

Coðrafyasýný özümsediði ülkelerin ve kýtalarýn insanlarý kadar yakýn bildiði kim varsa, kim bilir neredeydi? Mademki yanýnda deðildiler hiç mi merak etmiyorlardý nerede olduðunu ki kendi dahi unutmuþken kim olduðunu ve neden bu karanlýðýn uzadýkça uzadýðýný.

Genelde derin uykusuna eþlik eden o yaðmur sesi idi en yakýn bildiði ama yine de hatýrlamakta zorlandýðý. Mümkün müydü duymamak her ne kadar duymasýnýn ihtimal dýþý olduðuna kanaat getirmiþ olsa da doktorlarý.

Yaðmur aralýksýz yaðýyordu ve yine yaðmurlu bir gün, odasýný boþalttýlar; ýslak topraðýn kayganlýðýnda tek bir iz kalmadan geride tüm yalýtýlmýþlýðýna ve yarým kalmýþlýðýna söz geçiremezken melekler.

Aylarca boþ bir umut taþýmýþtý herkes onun her inleyiþini iyiye yorup, yansýttýðý acý iken en derinden nakþeden.

Ve doktor dosyasýna þerh düþtü onun ölümünden sonra:

‘’Kaldýramayacaðý kadar aðýrdý yükü ve yükümlüydü de, gazi unvanýný þehit mertebesine taþýmakla. Ne de olsa; þehit düþen askerlerini yalnýz býrakmaya elvermemiþti içi bu yüzden dayanabildiði kadar dayanmýþ ve yine yaðmurlu bir gün, silah arkadaþlarýnýn çaðrýsýna yanýtsýz kalmamýþtý. Ne de olsa sözü vardý ve sözlüydü vatanýyla sözüm ona, vatanperver geçinenlere inat.’’

Gözünden akan bir damla yaþý silmeye dahi yeltenmezken doktor koydu son noktayý:

‘’Sözün özü sözünün eriydi.’’