Telaþýndayým, ne kadar sakýnca varsa ihlal ediyorum hem de göz göre göre.

Koþullandýðým, konumlandýðým bir o kadar kaygýlandýðým.

Hangi lahit ise aklýmýn izbelerinde kývranan.

Hangi kaygý ise devindikçe ölümle eþleþen ve hangi suret ise tanýmsýzlýðýn gözü pek duyarsýzlýðýnda ters takla atan.

Sorun addedilen ne ise hele ki sürüncemede kalan aklýn mihraklarý ve dokunmadan yakan ateþ ki aþkýn tezahürü olduðu kadar imkânsýzlýðý tüm kaygýlarýn ölesiye depreþtiði.

Kademeli bir yolculuk hele ki aktarmalý ayrýlýklarýn sýra dýþý zafiyeti iken sorgulanmakla yükümlü tutulduðum.

Zor oldu hem de ne zor aslýnda tanýmsýzým ki tanýmlayamadýklarýmdan biri de sen iken pek de anlam ifade etmiyordu gönül teknemin su alýp dibi boylamasý hem de o dipsiz kýrsalýnda ve salkým saçak kaybolmuþluðumla hangi aðaç dibi ise istemsizce kovuðuna yerleþtiðim. Son sürat kaybolan arabalar oysaki hiç birinin sürücü koltuðu dolu da deðildi ve yitip giden öfkem. Beþeri zafiyetlerim ki akýlsýz baþýn cezasýný çeken sadece ruhumdu hem de göreceli sevinçler iken kursaðýmda kalan.

Son, dediðini hatýrlýyorum da ki kaçýncý son deyiþindi de baþa alýyorduk hem de pekiþen o ürkünç kaygýlarýn pelte olmuþ duyarsýzlýðýnda duyum aldýkça algýlarým ve çeperinde hangi þarký ise mahrem bir güdüye eþlik eden.

Sanmýþtým.

Sanrýlara esir düþmüþtüm.

Sonlanmayan bir masalýn düþ perisiydim belki de.

Ve kayboldum. Ya da kayboldun. Aslýnda kaybolan yoksunluðun hýrkasýný giyip de iliþtiremediðim ilik ve düðme birlikteliði idi. Biz gibi. Bizsiz o urgan düþler. Biteviye hýrpalanmayý maharet sanan gök kubbe ve istifli acýlarýn dip dibe kovuþturduðu yalnýzlýk hegemonyasý.

Yetilerin körelmesinden ziyade acý ile pekiþen duyum ve hüsran birlikteliði.

Sýrasýz bir ölümün nazarýnda esir düþen hangi aklý evvel zihniyet ise tüm kemirgenliðini yine varlýksýz ve mesnetsiz ithamlara yýkan.

Yýkýlan bir birliktelik lakin faili meçhul olmasýndan ziyade kayýp meftanýn hangi musalla taþýnda yattýðýndan bihaber bir cemaat.

Mesulüm.

Sorumluyum da farkýndalýðýn nezaretinde.

Bir o kadar sorunlarýn sýra dýþýlýðýný sýradan bir vukuatmýþçasýna sözü özü bir o hassasiyet erbabý þahsý muhterem. Kim mi? Zafiyetlerin yorgun ve gönülsüz diktesini hazmeden sakýncalý sayýsýz kelam. Ve baþlýyor geri sayým lakin sýfýrdan sonsuza meyleden bir aksanda. Görünen o ki sonlanmayacak bir arayýþýn tek maktulüyüm.

Ezeli ve edebi meþrebi kayýtsýz þartsýz hangi dökümse, bir bir sýraya dizdiðim ve iþin içinden çýkamazken destursuz bir imgede takýlmýþlýðým.

Ýnan ki artýk hiç mi hiç hicap etmiyorum ki aksayan bir ritmi var hayatýn bir o kadar akordu bozuk. Notalar kadar þaþkýn aklýmýn güncesine yýðdýðým onca beyanat. Hadi oku, dercesine ama okumaktan ziyade düþünmeyi tercih ettiðim. Sanýrým kalan aklým da yitip gidecek ansýzýn ve dýmtýslak kalacaðým vahanýn tam da ortasýnda. Nereden düþtüysem bu bilinmezliðe…

Susmalardan ibarettim bir ömür gerçi hala susuyorum ama tek farkla: Ben susuyorum, o yazýyor. Hani þu görünmeyen kahramaným. Belki de aþk gibi hele ki her aþk’a düþüþün teorisini ýrgalamaya çalýþan o zihniyet yok mu?

Müdahil edilmektense ayrýmlaþtýrýldýðým lakin…

Seviyorum hem de tüm evreni.

Aþkýn pembe bulutlarýna takýlý aklýmýn kancalarýnda sarkýttýðým aklý evvel düþlerimi de seviyorum ve yeri geldi mi düþüþlerimi.

Düþkünüm hayata her ne kadar hayat tüm muðlâklýðý ile beni es geçerken. Yoksa mübalaða mý ediyorum?

Yok, yok, iyiyim ben böyle.

Yalnýzlýðýn tayfasý iken hazan ve her hüsraný sonlandýrmayý maharet bildiðim hele ki týkýþ týkýþ ruhumun direktiflerinde yol almayý uygun görmüþken…

Gün artýk bitsin. Çok yorgunum.

Evet, bitsin ve yarýn devam edeyim kaldýðým yerden. Hem iþaretledim de kaldýðým sayfayý. Hem belli mi olur, yeni baþtan yazarým hikâyemi tabii ki O, izin verdiði takdirde.

Haricinde neye sahibim ki?