Kýyamet Melekleri Yeryüzüne Ýnmeden

   Sabahýn seher vaktinde güneþimiz doðmaz, karanlýklar bizi boðar. Zalim zulmü ile önüne geleni zulmü ile yýkar parçalar, þimdi ben elimi nasýl uzatayým kardeþime, elim bu gönlüme yetiþmezken… Dilimi nasýl hak sözün güzelliðiyle sarayým, tüm bedenimle çare varken çaresizliðe kapý açanlara engel olmayan bizlerin çaresizliðine bakarak, bir çare olamamanýn ýstýrabýný da koynuma alarak, kendimi bedenimle hangi daðýn hangi yamacýna terk edilmiþliðe býrakayým da kurtulayým bu garip ýstýraptan elemden kederden!  Kabul eder mi bu periþanlýðýmla beni daðýn ovanýn etekleri kim ister beni bizi kendi yamacýnda, sýzlanmamasý gereken bizleri? Oysa yamacýnda zalime imanýyla kükreyen yiðitleri barýndýran bu yamaçlar ovalar, bizlerden fazla sýzlamaz mý? Uzun uzun düþünmek gerek ama tek baþýna deðil, birlikte omuzu omuza fikirlerin geniþliðinde, oturup uzun uzun düþünmek güzel olana eriþmek için sancýlarý yere yatýrmak, çaresini gönüllerimizde bulmak gerekir. Egolarýmýzý arzularýmýzý benliðimizi çiðnemek, ayakaltýna almak bütün dünyadaki zalimlerin zulümlerini,  bir çýrpýda ezip geçmek ezmek için birlikteliðimize ihtiyacýmýz var. Sancýlar ancak el ele olunca gönül gönüle yürüyünce azalýr biter yok olur.

    Kýyamet melekleri yeryüzüne inmeden, dünyayý bir kýyamet havasýnda yok eden bu zalimleri, ayný kýyamet esintileri içinde yok etmek bizim görevimiz, böylesine tekerlekli sandalyeye mahkûm insanlar gibi yaþayarak bu zulme seyirci kalmamýz, bizimde yarýn yokluk içinde, zalimin kýyamet senaryosu içinde yok olarak gitmemize sebebiyet verecektir. Dünyamýzýn enkaz haline gelmesine seyirci kalmamýz, kendimizin de bu enkaz altýnda kalmamýza fýrsat verecektir. Her gün bu kâbuslarý yaþamak bize bir þeyler kazandýrmayacaktýr yok oluþumuzdan baþka, bir defa kâbus görelim el ele gönül gönüle bu kâbusu yýkmak için harekete geçmedikten sonra, bizlerin kalkarak doðrulmasý mümkün olmayacaktýr. 

  Zalimlerin zulmünün bir vahþet, sözlerinin ise bir yalan olduðunu sinelerine bir ok gibi saplayarak onlarý soluksuz býrakmak ta bizlerin görevidir. Bir birimize güven vermek ve bu güveni tesis ederek, birbirimize güvenmediðimiz müddetçe yýkýlarak zalimin güçlenmesine sebebiyet vererek, kendi yok oluþumuza kapý açarak, bizi yakýnlaþtýrmaktan uzaklaþtýrarak bize hiçbir fayda saðlamayacaðý gibi bizi de zalimlerin ezerek yok etmesine izin vermiþ olacaðýz. Kâbuslarý ile hayatýmýzda dolaþan bu kâbus zihniyetli zalimleri yýkmak için daha ne kadar bekleyeceðiz bilmem ama bir an önce Rabbim yardýmý ile diriliþimize kapýlar açmak için yar ve yardýmcýmýz olsun. Selam ve dua ile.

Mehmet Aluç-Kul Mehmet