Suni teneffüs her bakir cümle

Ve yine döküntüsü hüznün boþ bir þecere düne dair.

Sorumlu kýlýndýðýmýz o mecazi esinti…

Gecenin gündüzün birbirine karýþtýðý satýrlar… Kâh hüznü uyuttuðum kâh hüznün nefsime söz geçirememesi ile Ýlahi Gücün mucizelerine tanýklýðýmý ihlal eden önyargýlar…

Söze nereden baþlamak deðil de konuyu sizinle nasýl iliþkilendirdiðim gerçeði oysaki bana ýþýk olan yanýnýz bir anda karanlýða meyledebiliyor.

Konumunuz ve hayatýmdaki yeriniz yine müþkülpesent mizacýmla doðruyu aramakla iþtigal ettiðim bir ömür ve nihayetinde vakýf olduðum tek gerçek; yine yanlýþýn bendeki sunumu ile tüm doðrularý çapraz ateþe tuttuðum ve yine sizin sayenizde tüm dünyayý kendime muhalif gördüðüm týpký dün sizinle konuþtuktan sonra uðradýðým hayal kýrýklýðý ve vardýðým kaný.

Zaman tutuþtururken içimdeki yangýný, iblis asla randevusuna geç kalmazken ve ben hala ne amaçla yaþadýðýmý sorgulayýp dururken hele ki söz konusu olan sýnavýmýn yine konu itibariyle annemle olan iliþkisi.

Seviyeli dostluklar.

Seviyeli bir düþmanlýk belki de yine niyazýmda hep doðruyu iþaretleme ihtiyacým ve gayretim. Aralýksýz tutulduðum çapraz ateþ ve kiminin kanýsý kiminin hoþ görü eksikliði ve ben tüm ürkekliðimle konduðum daldan düþme ihtimali ile aralýksýz uçma isteðim.

Uçtukça yorulduðum.

Yoruldukça konduðum.

Kondukça korkutulduðum.

Korkutuldukça ölümü yakýn hissettiðim hele ki söz konusu sevdiðim insanlarsa belki de en sevdiðime toz konduramayýp küllerimle depreþen sayýsýz ölü kimliðime rest çektiðim o beyaz boþluk.

Ýnsanlar ve kinleri ki asla ve asla ilgi alaným olmamalý hele ki elimdeki kitaba iyice gömülmüþ ve gözümü dikmiþken o cümleye…

‘’Ey iman edenler! Üzerinizdeki yükümlülük kendi nefislerinizdir(siz kendinizden sorumlusunuz). Siz doðru yolda oldukça sapmýþ olan size zarar veremez. Tümünüzün dönüþü Allah’adýr. O, size yaptýklarýnýzý haber verecektir.’’ (Maide Suresi 105)

Zaman yükümlülükleri daha açýk bir ifade ile nefsin cihana uyum saðlamasý amacýyla kötüyle iyinin arasýndaki farký ayýrt edememek ve her ne sebeple olursa olsun duvara toslayýp aklýmýn baþýma gelmesi tam da dünkü kýyasýnda ömrün ve ahretin, ben tüm hiçliðimi yok sayýp, varlýk addedilen nefsime uyup yine kötüyü zuhur eden tüm sýfatlarý belki de yakýn bildim kendime ve bu yüzden ne yazýk ki aydýnlýðý, beyazý ve safý ve iyi niyeti ve de güzel insanlarý yok saydým hele ki Allah’tan ümidi kestiðim bir gün ertesi.

Ve ne yazýk ki bunda pay sahibi olan þahsýnýzý da esefle kýnýyorum… gibilerinden bir tanýmlama yapma taraftarý deðilim. Sebebine gelince, deðerli büyüðüm…

Dilim döndüðünce.

Aslýnda yazdýklarýmý okuma gereði duymadýðýnýzý bilsem ve hep de dilemiþ olduðum üzere; keþke þu yazdýklarýmý masaya yatýrsak ve söz birlikteliði ettiðimiz her kelamýn da yanýna çentik atsak… tamam, tamam, içi boþ bir hayal zira ne yaptýðým deðil ne yapmadýðýmdýr sizin ilgi alanýnýz ve yine beni mukayese ettiðiniz þahsý muhteremleri de anmadan geçemeyeceðim ve ne yazýk ki þu iki gündür çektiðim kahýrda ve elemde ve ne yazýk ki; iki gün boyunca yaptýðým onca yanlýþta, sonunda aklým erdi ki nihai noktaya aslýnda üç noktalýðý süzgecimi iyice arýndýrdýðým aklýmýn tortusu.

‘’Ey nefsim! Sen iyi ve güzel olana yönelerek erdemli bir kul ol da, deðeri yok isterse tüm dünya sana karþý dursun; yeter ki Allah senden razý olsun.’’ (Alýntý)

Ýþte günlerdir aradýðým sorunun cevabý…

Temize çýkmam gereken sürecin belki ilk duraðý yine an itibariyle vakýf olduðum gerçekler…

Aman Allah’ým ben nasýl olur da senden ümidi keserim ve nasýl olur da yürüdüðüm yoldan sapma gibi bir gaflete düþerim?

Sen ki baðýþlayýcý…

Sen ki sonsuz rahmetin tek kapýsý…

Ben ki; aczi yetimle geldiðim kapýnda yine sadece senden af dilediðim ve sana niyaz ettiðim ne ise kalbimin nurunda tek yoldaþým, tek sýrdaþým ve gönül dostum ve muhabbet kurduðum kalemin bir tefsiri yine içimin döküntülerinde hiçliðime vakýf, aþkýma sahip çýkýp tek gayemin senin yolundan sapmamak olduðu gerçeði ile bir kez daha yüzleþtiðim.

Ben ki; sýfatlarýn hacminde.

Sen ki kudretinle hep yol göstericim…

Ve siz, deðerli büyüðüm: ne bir kelam ne bir selam yeterli gelir ne de içimin ukdelerine sýrdaþ bir suret iken geceyi aydýnlýk kýlan yeri geldi mi dünyayý zifiri karanlýk.

Ben ki; hicaplarýn rotasýnda bir seyyah.

Ben ki; rotasýný aþka döndürüp yeri geldi mi; insanlarýn nefretinden de nemalanmýþ ama aþka âþýk mizacýmý nasýl olur da yerin dibine sokarým kendi elimle ve bu da yetmezmiþ gibi yüzümü kýblenin tersine dönerim?

Zanlarýn muteber olduðunu kim söyledi hele ki doðru yolda isem kim alýkoyar beni aþktan ve sefasýndan rahmeti bol bol içtiðim: kâh hüzne kâh neþeye bandýðým yüreðimin fýsýltýlarý ve ben boca ettikçe namert sýfatlarýný yine yükledikleri sýrtýma ve o bodur kelamýnda ahkâmlarýn nasýl olur da suretimi güle dönmem de kargaya yoldaþ bilirim küçücük yüreðimi?

Bülbülle konuþan bir gül’üm altý üstü sadece boynu bükük bir çiçek ve yine dikeni içine battýkça ve ben bandýkça her yapraðýmý aþk ile yýkanan nefsime bir parantez açýp da kýnadýkça içimin bataryasýnda uyuya kalan onca isteði ve hazzý yok sayýp hele ki yoklukla yoðrulduðum zamanlarý düþünüyorum da…

‘’Kim nefsinin bencil tutkularýndan korunursa; iþte onlar kurtuluþa erenlerdir.’’ (Teðabun Suresi 16)

Nankörlüðüm acýdan beslenen varlýðýmýn anlýk bir sapmasýdýr yine yüreðe ferahlýk verecek olan niyazlarýn dokunduðu tecellisi deðil mi doðrularýn ve aþka dair hangi suret ise yine evrenden nasiplendiklerine sunduðu þükür ile rükû ettiði ve tüm teslimiyetimi sadece Hakkýn nezdinde bir kabul olmasý dileðimle kucak açtýðým kâinat ve yine mahþeri kalabalýðýnda deli fiþek duygularýmýn, ben hala tebessüm etmeyi sürdürebiliyorsam…

‘’Gerçek þu ki insan Rabb’ine karþý çok nankördür ve kendisi de buna tanýktýr.’’ (Adiyat Sures, 6-7)

Sicilimde zuhur edecek olan ne ise yine bilfiil aklýmýn ve manevi yörüngemde ben bir kum zerresine denk düþüp de rest çektiðim sefasý dünyevi ihtiraslar kadar da benliðime kaygý yükleyip yine kendimi herkesten evvel sorguladýðým ve kendimle baþ baþa kaldýðým bu anlamda son bulacak hayatlarýn bir izdüþümü deðil mi mecalimizin yetip yetmediðinden ziyade neyle ne sebeple haþýr neþir olduðumuz ve yine öncelikle kendimiz, kendimizi ilgilendirip kendi yanlýþlarýmýzý doðruya sevk etme arzusu ve azmi…

Kendini bilen her insan ve yine hatalarý, günahlarý ile yüzleþmesi anlamýnda nefsi deðil mi yeterli olan ve yine Kýyamet Suresi 2’ de zikredildiði üzere:

‘’Kendini kýnayan nefse yemin olsun.’’

Baþkalarýný kýnama kaygýsý deðil bilakis kendimizi kýnama zorunluluðumuz ötesinde bilinci ile hareket edip, kendimizi iyi ve kötü yönlerimizle tanýyýp ne olduðumuz gerçeðine de eriþme ihtimalimiz ötesinde mecburiyet babýnda yine sýnandýðýmýz zira eksiklerimiz sayesinde bilinçli kullar olma yolunda deðil miyiz?

Bu anlamda; beni zaman zaman bana yakýn bazense uzak kýlan zatýnýz her daim saygýmla baþ tacý ettiðim bir yürek mesafesinde zira sevgimin erime noktasý asla bir rakamdan ibaret deðil ve sevilme kaygýmý bertaraf ettiðim günden beri gönül gözüm sayesinde odaklandýðým yine kalp gözümün tüm seðirmesinde bana nakþeden o huzur ve Ýlahi Aþk’tan nasiplendiðim her katre ve yine þükür vesilem bir o kadar sabrýma da sahip çýkmanýn getirdiði doyumu yüreðime ve zihnime yerleþtirmiþken.

Sevgilerimle her daim…