Adý da Vaaar, Soyadý da


Yazýlarýný çok geç fark ettim. Birkaç yazýsýný okuyup yorumladýktan sonra eþime seslendim: Ýyi bir yazar keþfettim. Haberin var mý diye.
-Kimmiþ? Adýný söyledim. Bir müjde verir gibi.
-Ohoo, onun tiryakisi oldum. Sen yeni mi okudun?
-Neden söylemedin bana? Ben sana her güzelliði söylüyorum da!
-Bilgisayarla sen meþgulsün devamlý. Bakalým ne zaman çarpacak gözüne diyordum.
-Sorma. Öyle bir çarptý ki, oraya yerleþti gözümden düþmüyor.

Gerçi sýk sýk rastlýyordum yazýlarýna. Þöyle bir bakýyor, hacimli olduðunu görünce gözüm kesmiyor, vaz geçiyordum okumaktan. Bu yaþtan sonra sýkýyor bizi uzun, sanatlý, bilmece çözer gibi yorucu yazýlar. Uzun cümlelerin sonuna gelince baþ tarafýný unutuyoruz.

Bir iki yazýsýndan sonra hanýmýn dediði gibi alýþkanlýk kazandým. O elle tutuyormuþum gibi nesne betimlemeleri, öykülerin saðlam kurgularý, konularýn gerçekçiliði, arý dili, Ýstanbul Türkçesi, her biri baþka dünyalara taþýyan, satýrlar arasýna zekice sýkýþtýrýlmýþ çarpýcý ayrýntýlar…

Okudukça yorumluyor, yorumladýkça okuyordum. Öyle ki yoðun ilgimden gözü korkmuþ yavrucaðýn, besbelli bunalmýþ olmalý ki “Bu kadar yorumla beni teþekkür etmek zorunda býrakýyorsunuz.” Gibi mesaj çektiðini anýmsýyorum. Zaman ilerledikçe sýký bir kalem dostu olduk. Hele sanal kitaplarýmla tanýþýnca baba- kýz gibi olduk. Þimdi, yazýlarýmý iki eli kanda olsa okuduðunu tahmin ediyorum. Çünkü her yazýmla ilgili yorumlarýný okuyorum. Oysaki yorum yapacaðým diye zorlanýyorsa eðer, yalnýz tebrik etse, yani okuduðuna dair bir niþan gösterse de olur, ne olacak sanki. Birbirimizi yorumla mý biliyoruz.

Ne var ki son zamanlarda yazýlarýný gözümüz arýyor. O güzel, o mantýklý yazýlarýndan hem bizi, hem siteyi mahrum ediyor. Buna hakký var mý, bilmem.

Hatýrlatayým dedim, belki uyandýrýrým uyuyan devi…