ÖÐRETMEN  EVÝNDE  HAVADAN  SUDAN

           Ahmet AYAZ

     Gaziantep Ekspres Gazetesi 12 Þubat 2019

      ……………………………………………………………..

          Bu günkü sohbet yazýmýn baþlýðýna   “Öðretmen Evinde  Havadan  Sudan” dedim. Ama, bu yazýmý okuyunca, acaba Av. Orhan Bali Aðabeyimiz ne diyecek diye düþünüyorum da, diyecekleri ben zaten dedim. Havadan sudan diye. Kimseye söyleyecek söz býrakmadým kanaatindeyim. Gelelim sohbet yazýma.

       Gaziantep Öðretmen Evi Lukali,  emeklilere çok güzel bir buluþma ve sohbet yeri haline geldi.  Yeniden  düzenleme yapýlarak, daha da güzelleþti. Biraz da deðiþikliðe uðradý.  Eðer kimse dokunmazda böylece kalýrsa. Öðretmen Evi kartým yok iken ben, Öðretmen Evi Lukaline, gazeteci  kimliði ile girerdim. Þimdi maþallah herkes sözü edilen yerde oturup çayýný kahvesini içiyor. Bazen iþe yaramaz kimselerin dengesizlikleri de emekli öðretmenleri ve bizleri  rahatsýz  etmiyor deðil. Fakat Öðretmen Evi Müdürüne yapacak bir þey olmadýðýný düþünüyorum. Zaten  öðretmen Evi Müdürü  Yasin Výrýt Bey, gereken güzellikleri  yapýyor, yaptýrýyor. Sað olsun makamda  boþ oturmuyor. Neyse hele burada söz bitsin diyorum.

       Yukarýda dedim ya, sohbet yeri diye. Biz de birkaç kiþi,  Hengirmen Köyü Aðalarýndan  Emekli Mimar Rasim Hengirmen, Emekli Av. Orhan Bali, Emekli bankacý ve çok eski  arkadaþým   Ömer Güler Bey ile  birlikte,  Rasim Hengirmenin Çay sohbetinde bir araya geliyoruz  dersem,  yanlýþ olmaz kanaatindeyim. Bazen de bizim kuþaktan Ahmet Özcan, Ali Yýldýz, Doðan Özcanlý, Þýh Mehmet Karaalp, Hüseyin Altýnsoy,  Süleyman  Bozgeyik, Mustafa Erdoðan ve genç kardeþimiz Ýsmail Çelik  gibi dostlar ile beraberliðimiz oluyor. Bu birlik ve beraberliðimizde, Köyümdeki çay ve sohbet odalarýný, hatýrlarken, kendimi Barak odalarýnda  sanýyorum. Burnuma  mýrra kokuyor sanki. Yalýnýz Rasim Hengirmen Bey  bize ikramda bulunur ve güzel fýkralar anlatýr.  Aslýnda ben, yerine göre biraz çokça konuþan birisiyim.  Ama bunlarýn arasýnda dinlemeyi daha çok seviyorum. Çünkü güzel konularý, yararlý þeyleri anlatýyorlar. Týpký Rahmetli  Av.. Þevket Olcay  gibi. Þevket Olcay da unutamadýklarým arasýndadýr. Öðretmen Evi Lukalinde, en çok da hoþuma giden,  Av Orhan Bali’nin,  aðayý aðýrlamasýdýr. Ama nasýl aðýrladýðýný da burada söylemem  gerekmiyor. Ben burada aðanýnda, Bali’nin de kulaklarýný çýnlatýyorum.

       Rasim Hengirmen Bey,  bir gün bize küçük bir  fýkra anlattý. Sizin ile paylaþayým dedim.  “Ýki yaþlý arkadaþ bir parkýn, bir köþesinde buluþur, saatlerce otururlarmýþ. Fakat hiçbir þey konuþmazlarmýþ. Biri birinin yüzlerine saatlerce baktýktan sonra,  haydi  hoþça  kal diyerek ayrýlýrlarmýþ. Vatandaþýn birisi sormuþ “Yaho demiþ,  siz iki  arkadaþ burada saatlerce oturduktan sonra, biri birinizle bir kelime bile konuþmadan ayrýlýyorsunuz. Neden? “ Demiþ. Onlarýn birisi cevap vermiþ. Biz çok eski  arkadaþýz. Biri birimize anlatacak hiç bir þeyimiz kalmadý, anlatacak ne var ise,  hepsini anlattýk demiþ.  Vatandaþ bu defa yine soruyor. “ O zaman burada ne iþiniz var? Niçin buraya geliyorsunuz?” Deyince de, ola ki, söyleyecek bir sözümüz olur diye burada buluþuyoruz” demiþ.

       Söz konusu bizim dostlar da, güzel  konulara girerler, güzel þeyler anlatýrlar dedim ya; Ben de bu doðrultuda doðru yol seçmiþim  demek ki. Kültür sanat ve  edebiyat toplantýlarýnýn bir çoðuna, ve had da kurucusu olduðum derneðe bile gitmiyorum. Neden mi?  Sanatçý deðil de, sanatçý olma heveslilerinin, anlamsýz ve boþ sözlerini dinlemekten usandým ve býktým. Onun için gitmiyorum. Sað olsun aðamýz Hengirmen’in bu fýkrasýnda ben haklý ve doðru bir davranýþ biçimi sergilediðimi gördüm ve inandým. Þimdi burada, havadan sudan anlattýklarým da, bu günlük bu kadar, yeter diye  düþünüyorum.

       Saygýdeðer okurlarým; Beni unutmayýn: Sizler ile sohbet köþemde yeniden buluþalým. En güzel ve mutluluk dolu günler, hep ve hepimizin olsun diyorum. Hoþça ve dostça kalýnýz.