Ýçi içine sýðmýyordu. Ders baþlamadan yarým saat önce sýnýfa gelip oturdu. Çünkü heyecandan gece uyuyamamýþtý. Ders vakti geldiðinde sýnýfa yirmi dört kayýtlý öðrenciden ancak on iki tanesi gelmiþti. Halkýn okumaya önem vermediðini biliyordu. Ama hiç bu kadarýný da tahmin etmemiþti. Hele kýz çocuklarýnýn büyük çoðunluðu okula kayýt dahi olmuyordu. Bu duruma Meryem çok üzülmüþtü.

Olanlarý akþam anne ve babasýna anlattý. Ahmet amca demek ki onlarda benim dört sene önceki kafamla düþünüyorlar diye gülümsedi. Ertesi gün okuldan sonra Meryem ev ev dolaþarak eðitim öneminden bahsetti. Aileleri ikna etmeye çalýþtý. Fakat çabasý nafile idi. Zaten gerek okuldan gerekse çevreden bunu baþarmanýn zor olduðunu boþa uðraþtýðýný kendisine sýk sýk söylüyorlardý. Hatta bir gün kasabanýn ileri gelenlerinden bir teyze devletin koca adamý kaymakam Süleyman Bey geldi her bir evi gezdi bir sonuç çýkmadý da kýzým sen mi ikna edeceksin? Dedi.

Bütün bu olanlar Meryem'i daha da hýrslandýrýyordu. Bu gece aklýna çok parlak fikir bir fikir geldi. Babasý ve annesiyle düþüncesini paylaþtý. Bu koþuþturmaca Ahmet amcaya hastalýðýný unutturuyor hayatýnýn son günlerini mutlu bir þekilde geçiriyor, bir þeyler yapmak istiyordu. Karýsý ile birlikte kasabada kýsa zamanda sevinmiþler onlarýn bu candan tutumu çevrelerindeki insan sayýsýný kýsa zamanda artýrmýþ tüm kasaba da Meryem öðretmenin de tanýnýr olmuþlardý.

Meryem'in planýný uygulamaya koydular Ahmet amca canla baþla çalýþýyordu. Büyük bir veli toplantýsý yapacaklardý. Herkes ama herkes katýlmalýydý. Kýzlarýn okula göndermeyen aileler de mutlaka katýlmalýydý. Toplantý tarih ve yeri belirlendi. Belediye baþkaný ve okul müdürü de var güçleriyle çalýþtýlar. Bu toplantýnýn büyüklüðü kasabanýn kaderini deðiþtirecekti. Çocuklar okullarýna kavuþacaklardý. Büyük gün geldi çattý.