Yüreğimin Heybesinde Umudu
Taşıyorum...
Güz mü geldi baharı yaşamadan, içimde
biriken hüzünleri, bahar yapraklarına asmayı düşünürken baharın kokusuyla
kokmalarını sağlamak için, çiçeklerin arasına serpiştirmeyi beklerken güz mü
geldi? Donmasınlar içimdeki hüzünler, başka bahar için yanımda saklarım. Şaşkında
değilim, güz mevsimi elbette gelecek lakin benim yazdan haberimin olmaması, şaşırttı! Düşlerimle de beklerim yaz ayını, üşümesinler diye bekletirim
koynumda.
Bunca koşuşturmanın ardında, az
yorgun kalsam da hiç önemli değil, yorulmak gerek yaşamı canlı tutmak
yaşadığımı hissetmek için, tükettiğim çaba damarlarımda akan kanla azalsa da karşılığı
muhakkak bir yerde karşıma çıkacak. Geride bıraktığım izleri, terk edilen birisi
olarak değil, arayan birisinin izleri
olarak bırakıyorum, aramak gerektiği için, aramak gerek bulanlar arayanlardır
demek için…
Yüreğimin heybesinde umudu
taşıyorum yollarda çiçeklerle ekerken tohumlarının arasına yerleştiriyorum tek
tek yolda geçenleri az gülümsetmek için, yoksa başka ne amacım olacak, yaşamak
böyle değil midir ki, geride bir gülümseme bırakmak değil midir ki? Bazılarının
buna yaklaşırken çekinceleri olsa da aman ne gerek var yan gel yat rahatına bak
diyenler olsa da bu doğru değildir ki! Çığlıklara koşamazsam, çığlıklar beni
parça parça eder biliyorum ben parçalanmayı seçmiyorum ve bunu da burada ifade
ediyorum, koşabilir miyim neden olmasın ki?
“Umuş - Edip Cansever
“Bütün iyi kitapların sonunda
Bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
Meltemi senden esen
Soluğu sende olan
Yeni bir başlangıç vardır
Parmağını sürsen dünyaya, rengini anlarsın
Gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın
Onu işitsen, yuvarlağı sende kalır
Her başlangıçta yeni bir anlam vardır.
Nedensiz bir çocuk ağlaması bile
Çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır”
Yolun bir başı ortası ve sonu varken,
ortasını hoşlukla doldurmak varken yangınlarla yangın yerine çevirmek ne fayda
sağlayacak? Birde bunun ötelerde hesap vermesi var ki Rabbim Rahmetiyle
Rahmetine erişenlerden eylesin. Bakalım dünyamıza o boşlukları feryatlarla
göçmen kardeşlerimize reva gördükleri şiddeti tasvip etmemiz mümkün değil, her
platformda nefretle –Zalim- olduklarını haykırsak ta bunu duyan, Rabbimizin var olduğu,
hesabını en şiddetli bir şekilde vereceğini bilirken, bizlerin aramızdaki
kopukluğu bizler bir an önce kardeşlik bağıyla birleştirmemiz gerekir ki,
Rabbimde bizden bunu bekliyor. İnşallah bu bağı güçlendiririz okunan bu ikindi
ezanının hürmetine inşallah, selamlarımla.
Mehmet Aluç